با نگاهی به وقت فرارسیدن سال نو میلادی، کمترهموطنان ما در داخل کشور، به مبارک گویی و پرداختن به آن روی می آورند. درحالی که حواس بیشترین با شنده گان را نو روز و روزی که سال نو خورشیدی چهره می نماید، معطوف می‌دارد.

 
در خارج کشور تا جایی که نگارنده گواه بوده ام، نسلی که چند دهه پیشتر مهاجر شده اند، به نو روز آن دلبسته گی وعلاقمندی را از دست نداده و یادمان های شان را چه آشکارا وچه هم پنهانی وخاموش با امید ها و آرزو ها علی رغم درد آمیزی هایش گره میزنند. اما نسلی که در مهاجرت بزرگ شده و بیشتر با زبان، فرهنگ و عادات کشورهای میزبان به سن وسالی رسیده اند، بیشترین آنها رعایت احوال این دیار می کنند. با سخن دیگر، علایق ایشان بیشتر به تجلیل از سال نو میلادی است. وبرخی تا اینکه آرزوهایی را ابراز کنند، از خوشی ها ومزایای آن بهره میگیرند. طرح آرزوهای ایشان هم بیشتر در چارچوب امکانات و زمینه های میسر جوامع میزبان (اروپایی، امریکا، کانادا و استرالیا . . .) صورت می گیرد که همراه با تحقق نسبی کم ویا بیشتر میسر است.نسل مهاجر و دربیرون به پیری رسیده، همانگونه که هجرت تحمیلی وناخواسته دامنگیرش شده است، دست برخی از آروزهای دیرینه، برجای مانده وتحقق نیافته از گریبان اش دورنگردیده است. یکی از آرزو هایش هم این است که به وطن برگردد. این آرزو که با موانع روز افزون مواجه شده؛ با مواجه شدن به ناگواری های متعدد، سخن از تراکم آرزو ها یافته است. این نسل وبیشتر قلمزنانی که گویی ناگزیر اند، چندین بار( در روزهای عید ها، نو روز و میلاد مسیح )، عرض تبریک وابراز آرزو نمایند، گاهی مشخص وگاهی مطالبات صمیمانۀ دیرینه را به رسم عادت در قلم می آورند. شایان یادآوری است که دوست عزیز وغمخوار همه گی ما، ایشورداس گرامی، الزام رعایت روزهای دیگری را نیز دارد. یعنی افزون بر تبریکی روزهای مقدس هندوباوران و سکهـ های گرامی، میلاد مسیح و نو روز باستانی را نیز با احترامی حاکی از وسعت نظر مبارکباد بگوید که سزاوار ارج نهادن است.

دراینجا در حاشیۀ مبارک باد گفتن های این روزها، این عارضه را نباید از دیده فرو بگذاریم که آن عده از هموطنان ما که مکنونات زیانبارخود را ابراز نمی کنند، کم نیستند. به طور مثال یکی از آرزوها این است که روی تقلب وفساد پیشه گی از افغانستان گم شود. جهل گستری و بی احترامی به کرامت انسانی گم شود. تبعیض و برتری جویی پایان بیابد. استعداد سالاری موقع بیابد که روی مبارک اش در جامعه دیده شود و . . .

اما کسانی چه در داخل وچه در خارج این آروزها را مطرح نمی کنند.

آرزو میرود کسانی که این آرزو ها را دارند و با تبعیض، فسادهای گوناگون سر سازش ندارند، در سال ایندۀ میلادی و خورشیدی وهر روزدیگر، هنگام مبارزه با زشتی ها در جامعه، با دلسوزی وپرورش دهی مشغول باشند.