در چند روز پسین، نازِترومپی در تویت او مبنی بر "قطع" مذاکرات با طالبان، افزون بر رسانه های خارجی، بیشترین فعالان رسانه های هموطنان ما را مشغول نمود. نازی که در چهرۀ خشم آنی و واکنش مخالفت آمیز تبارز نمود وبه زودی واکنش انگیز شد. زیرا طالبان در یک حملۀ تروریستی که تعدادی را به قتل رسانیدند، سبب ساز مرگ یک جوان امریکایی نیز شدند. دراین زمینه میدانیم که ریختن خون یک امریکایی ویا اروپایی از نظر حکومت امریکا ویا حکومت های اروپایی، دارندۀ اهمیت مقایسه ناشدنی با خون ده ها هزار افغانستانی و یا انسان های جوامع دیگر است. بربنیاد چنان احساس و برداشت، رئیس جمهور امریکا به نازیدن سیاسی روی آورد.

درکنار آن میتوان پیش زمینه یی را در نظر آورد که حاکی از نارضایتی وزیر خارجۀ امریکا وخوداری از تائید وامضا توافقنامۀ زلمی خلیلزاد با طالبان بود.
با توجه به دو موضوع بالا، تصور میشود رئیس جمهور امریکا، راهی جز انتشار چنان خبر و در واقع به تعویق سپردن دیدارها با طالبان و انصراف مؤقتی امضأ توافقنامه نداشت.

در چنین صورتی که بیشتر محتمل به نظر می آید، ما با خرده اختلافی میان امریکا و طالبان و شاید میان خود گرداننده گان قصر سفید، مواجه می شویم، نه با چنان رویکردی شدید و مخالفت آمیز که پای نیاز سرکوب های طالبان را درمیان بیاورد. ازینرو چنان موقف را با توجه به رفتار وسلوک سیاسی و واکنش های آنی وعاجل ترومپ میتوان در نظر آورد که کرشمۀ سیاسی خواهد بود و از موقف ضد تروریسم برای مردم افغانستان حکایتی نخواهد داشت. زحمات حکومت فاسد افغانستان برای چاق سازی گروه تروریستی طالبان که به رغم تحقیر شدنهای پیهم اشرف غنی در هم جوشی وبافت محکمی که با طالبان دارد واز جانب امریکا حمایت می شود، همچنان کوششهای چند بُعدی امریکا برای آوردن طالبان در قدرت، عمده تر وبزرگتر ازآن اند که قتل یک عسکر امریکایی بتواند منجر به قطع مذاکره و تغییر موقف دربرابر طالبان شود.

ازینرو آن واکنشهای استقبال کنندۀ هموطنان ما از کرشمۀ سیاسی وعصبانیت لحظه یی رئیس جمهور ترومپ سزاوار تجدید نظر اند. باتوجه به نیازهای بزرگی که امریکا در منطقه دارد، مذاکرات و دیدار ها با طالبان از سرگرفته خواهد شد. با این احتمال که بازوی مطمین ترومپ، وزیر خارجه اش پمپئو، نکاتی را در توافقنامۀ تسلیم طلبانۀ زلمی خلیلزاد با طالبان، وارد خواهد نمود وبه روح آن عسکر امریکایی هم دعا می کنند.

گفتیم که این موضوع بازتاب گستره یافت. آری، آنهم در چنان سطحی که بررسی سالروز رویداد 11 سپتامیر را تا حدودی به فراموشخانه سپرد. هرگاه گذشت 18 سال از آن روز، واکنش تند امریکا، ادعاهای تروریست ستیزی، نتیجۀ سیاست های حکومت های کرزی، ع. وغ را در معرض ارزیابی بگذاریم، گواه غمبار ریختن خون ده ها هزار مظلوم و مسکین افغانستانی و رشد تروریسم استیم.
گواه استیم که مانند سالیانی که بن لادن و آی.اس.آی، ملاعمر و سایرجهال را پیش انداخته بودند تا خون بریزند و جهل گستری نمایند وبرعلاوه، از افغانستان مهمانخانۀ تروریست های جهانی بسازند، با گذشت زمان می نگریم که امروز نیز مظلومین افغانستان، تیغ خونریز وآلوده با جهالت تروریستی را همه روزه بر تن دارند.

پس بهتر آنست که دل به دروغ های فریبندۀ تروریست ستیزی دیگران نبندیم. آنها تروریست ها را میتوانند رام ومهارکنند تا خون مردم و عساکر شان نریزد، اما با دریافت اندوه های فراخ دامن مردم افغانستان و همنوایی با آنها، بیگانه اند. درک این بیگانه گی و بی نیازی ترومپ وترومپ ها، ما را برای اندیشیدن به تلاشهای متکی به خود، کمک بسیار می نماید.