به آن چشمان پر افسون

به آن آواز جادویی

به آن زیبایی و سیمین تنی و فتنه انگیزی

تو از من شعر می‌خواهی

خدا را این چه افسون است

چه سحر است این سخن سازی

که با آن مرمرین پیکر

بت‌اشوبگر - شوخ تمناساز- راحت سوز

از من شعر می‌خواهد

تو خود شعری

نگاهت

نرگس - افسون‌گرت- چشمان شهلایت

دو دیوان شعر هر مژگان زدن دارد

و با این جمله شعر

از این دل بشکسته از غم‌ها

نگاهت شعر می‌خواهد

تو خود شعری

به آن سیمینه پیکر

کز ازل پیکرتراش قدرتش از سیم خام آراست

و شاید از برای مدح و تحسینش

زعاشق شعر می‌خواهی

تو خود شعری

به آن رخسار گلگونی که نازکتر ز گلبرگ است

به یک‌دسته سنبل کز پیت در دامن آویزد

نگاهت شعر و چشمت شعرساز و سنبل مویت

یکایک شعر گویایند و با این‌هم

به افسونت

به جادویت

به زیبایی و طنازی و با هر چشم و ابرویت

پری‌چهرا! تو از من شعر می‌خواهی