زنده‌ام برای تو
بی هیچ نظم و ترتیبی
برای تو می‌نویسم
کلمات در من قد می‌کشند
و نی‌شکر می شوند در دشت‌های یادت

خیال تو
آیینه می‌شود
همگون طلوع خورشید
در گلوگاه فردا

تویی که ترانه می‌شوی در من
و پرنده‌هایی را به خاطرم می‌آوری
که در زیر باران
در آغوش هم غنوده‌اند.