با تن لرزان و از سرما کبود

در کنار کوچه ای استاده بود

گیسوی آشفته و چرکین او

بررخ بیرنگ او افتاده بود

***

دانه های برف می آمد فرو

باد سرد شام‌گاهی می‌وزید

او همی لرزید و از سلی باد

بیشتر در جامهء خود می خزید

***

لنگ لنگان سوی خانه می‌دوید

پیرمردی شیشهء تیلی به دست

پای او لغزید ناگه روی برف

او فتاد و شیشهء تیلیش شکست

***

کودکی فریاد می‌زد، می‌گریست

برف را می‌کرد پیهم زیر ورو

می نمود آنجا میان لای و برف

پول‌های خویشتن را جستجو

***

چشم مخمور گدای خو برو

سوی او گاهی نگاهی می‌نمود

از غم کودک دلش می‌سوخت لیک

در میان چادرش پولی نبود

***

رهروی چاق و تنومندی گذشت

از کنار ماه‌روی بینوا

از شگاف پیرهن چشمش فتاد

بر تن سیمین و زیبای گدا

***

از تبسم باز ماند لب‌های او

برق خواهش‌ها ز چشمانش جهید

پیسه ای در چادرش افگند و گفت:

خیر خواهی با چنین ساق سپید؟!