چند سطری در باره ی کتاب
زندگی کودکان در افغانستان
نویسنده: نصیرمهرین
ناشر: انتشارات شاهمامه – هالند
سال نشر جنوری ۲۰۱۹
۷۱ صفحه
 

در برابرکتابی که با زحمتهای فراوان و جمع آوری اسناد مستند و موثق به چاپ می رسد، احساس سپاسگزاری به من دست می دهد.
همانطور که از نام کتاب پیدا است، اختصاص به کودکان دارد. کودکان که آینده ی یک ملت اند و سرمایه ی معنوی و مادی به حساب می آیند.
کتاب به دو بخش ترتیب داده شده است. با شروع کتاب گام به گام در زندگی کودک افغانستانی راه افتادم، قصه ی سحرگاه آن کودک، برای آرامش و یافتن امنیت با خانواده یا برای زنده ماندن بدست قاچاقبر داده و به سرنوشت نا معلوم، سپرده می شود.
مؤلف کتاب گرامی نصیرمهرین با توجه به وضع اسفبار کودکان و رابطه ی قلمی و علمی ( عضویت در نهاد به کودکان نیازمند) دارند، یادداشت ها و گزارش های از داخل و کودکان آواره شده را در این کتاب جای داده اند.
"دوران کودکی در آواره گی" را که ایشان از زبان آلمانی برگردانی نموده اند، نشر شده در تارنمای « هومانیوم» قابل توجه است که از وضعیت پناهنده گان، صلح، خشونت و حقوق کودک سخن میگوید. با سوال چرا فرار؟ و « اودیسهُ مرگ» ادامه می یابد که حاضر اند در قایق بمیرند. با هم میخوانیم:
«‌اما آنچه اکثراً برای جوانان ایجاد ترس می نماید؛ چهره، رخسار و صورت بدنی آنها نیز است. از آنجایی که در افغانستان تماس و ارتباط مردان با زنان خارج از منزل پذیرفتنی نیست، « بچه بازی» در برخی محافل خوشی و جشن ها، نوجوانان و آنانی که هنوز ریش در روی ندارند، با دادن آرایش، به عنوان رقصنده در معرض سؤ استفاده قرار میدهند. . .»
سرنوشت کودک در زاغه نشین ها در پاکستان الی پناهنده ی زیر سن در کشورها مطابق پیمان دوبلین قابل درک و توجه است.
بخش دوم با عنوان به کودکان افغانستان بیندیشم و با چند یادآوری از قلم گرامی مهرین آمده « مطالبی که در پایان مطالعه میکند، محصول تحقیق و پژوهش چندین نهاد و چند تن از اشخاص پیرامون وضعیت زیستی کودکان در افغانستان.
این بخش از دید من بسیار در خور احترام است چون در پی پیدا کردن علل و راه حل ترتیب داده شده است و نشان دهنده ی امانتداری جناب مهرین را ثابت میکند.
چالشهای پیش روی کودکان از کودک را باید عمیق خواند و درد های خانواده و در حال فرارو دلیل فرار سطر به سطر دردآور و واقعیت های ملموس اند که رویش کار باید کرد. بطور مثال تاثیر عامل جنگ، انفجار ماینها ، عملیات انتحاری، حملات راکتی تا حملات « ناتو» هر کدام این عنوان ها در حال و آینده ی کودک تاثیر مستقیم دارند.
عوامل اجتماعی و اقتصادی که با مرگ مادر شروع و بی سرنوشتی کودکان یتیم ادامه پیدا میکند. بی دوایی و چهره ی زشتی که از کودکان معتاد الی کودکان زندانی با احتیاط و صادقانه آورده شده است. درد دیگری خانواده و کودک- کودک ربایی است.
تجاوز جنسی در سال های اخیر ارقام درشتر و کم مانند را نشان میدهند.
نماینده گی ملل متحد در کابل گفته است؛ « کودکان افغانستان هنوز شکار تجاوز جنسی میشوند و عاملان این تجاوز ها به ندرت مورد باز خواست قرار میگیرند.
یک گزارش تازه از سوی کمیسیون حقوق بشر حاکی است که :« از میان زنان و دختران قربانی تجاوز ّ حدود در صد (۴۷نفر) بعد از تجاوز جنسی و اختطاف تهدید و خشونت مجبور به ازدواج شده اند. . .»
ازدواج های اجباری، کودکان نان آور با گزارشی از خبرگذاری بخدی، کودکان افغانستان از خواننده میخواهد که سطخی نگذرد. هر صفحه از دردی سخن دارد که نمیتوان از آن گذشت. مثل کودکان گدایی گر و مشکل فراگیری درس برای کودکان .
صفحه ی ۵۹ از ارزش خاص د یگری برخوردار است که باید به آن پرداخت. مشکلات کودکان سکهـ و هندوباور. میخوانیم که:
از جمله تبارز تبعض، ستم و محرومیتی که (هندوها وسکهـ های افغانستان) سالیان پسین دیده اند، آن است که کودکان آنها نمی توانند با اطمینان روانه ی مکتب شوند. شاگردان مکاتب و تعدادی از رهروان کودکان هندو و سکهـ را میازارند... اما سوال مطرح شده است که « کودک های هندو و سکهـ افغان که حمایه کننده ی ندارندچی باید کنند؟ . . . »
خشونت بخش از زندگی کودک است. در خانواده ودر اجتماع . مکتب از این قاعده مستثنا نیست . شعری است از سعدی که:

پادشاهی پسر بمکتب داد        لوح سیمینش برکنار نهاد
برسرلوح او نوشت به زر      جور استاد به ز مهر پدر

این بیانگر از وضعیت ناسالم و تربیت زور در مکتب است. از بیماری های روانی و معیوبین که به ندرت می خوانیم، اما درکتاب زندگی کودکان در افغانستان، سعی شده است که به آن روشنایی انداخته شود.
در این کتاب، عنوان "کودکان مهاجر در پاکستان و ایران" دقت خود را لازم دارد. بدون تردید می توان گفت:در پاکستان به منظور انتحار جلب و سر انجام آماده ی قربانی خود و دیگران می شوند و اکثریت آنها کودکان کار، خیابانی کودکان افغانستانی هستند. و در ایران نیز بار محرومیت های فراموش ناشدنی را به دوش کشیده اند.