خانم شرل بنارد ، همسر امریکایی آقای خلیلزاد ، نماینده امریکا در مذاکرات صلح با طالبان در نشریه امریکایی ( نشنال اینترست ) ، با نگاه کاملا ارباب منشانه و ارشادی به زنان افغانستان توصیه می کند که چنین کنید و چنان نکنید و اگر چنین نکردید ، چنان میشود الی آخر....
لحن تند و آمرانه این خانم ، به وضوح نشان میدهد که وی دیدگاه های خود را از موضع برتر و تفوق جویانه به زنان پایین دست یک جامعه محتاج و نیازمند توصیه می کند و دستور می دهد که خیر شما در همین است که ما تشخیص داده ایم و لاغیر!

خانم شرل می گوید امریکا ، به ملیون ها و ملیارد ها دالر در طی دو دهه اخیر به افغانستان کمک کرده و صد ها سرباز آن کشور قربانی افغانستان شده اند ، ولی هنوز زنان افغان می خواهند که ما آنها را همچنان کمک کنیم ، بی آنکه بدانند امریکا برای همیش نمی تواند به این کمک ها ادامه دهد .

خانم بنارد در نوشته اش گفته : که آمریکا آموزش‌های زیادی را برای زنان افغانستان داده تا در پست‌های مدیریتی سهم بگیرند. به آنان مشوره داده که چگونه دیدگاه خود را بیان کنند، چگونه موثرصحبت کنند، چگونه برنامه‌های سیاسی و ساختارهای سیاسی را بسازند. چگونه دفاترشان را اداره کنند و چگونه اعتماد به نفس داشته باشند، چگونه ارتباطات ایجاد کنند، چگونه تجارت خود را آغاز کنند. اکنون زمان آن رسیده که تمام کارهای را که انجام شده ، امتحان دهند.
بهتر بود خانم بنارد به یکباره گی می گفت که آفریدگارو خالق زنان افغانستان امریکاست !!
هرچند که دفاع از حقوق انسانی و ارزش های اجتماعی و سیاسی ایکه اکنون زنان افغان بدان دسترسی دارند ، وظیفه خود زنان است اما اینکه در اثر آموزش امریکا زنان افغان صحبت کردن و اعتماد به نفس را فرا گرفته اند ، سخن ایست توهین آمیز و تحقیر جامعه وسیع و پرتوانی که در برابر جنگ ها و تجاوز های متعددی ایستادند ، مقاومت کردند و بیشترین قربانی را داده اند .
ایستادگی در برابر سیاهترین و تاریکترین نیرو های ضد زن و ضد ازرش های انسانی در چهار دهه اخیر، نشاندهنده مقاومت زنان در تاریخ معاصر افغانستان است.

اینکه در شرایط استعماری و جنگ های تحمیلی ، کمک های بشردوستانه و حمایت از اقشار آسیب پذیر یک جامعه بخصوص زنان و کودکان وظایف وجدانی مدافعان حقوق بشر است ، امریست انسانی اما بدان معنا نیست که بعد از پایان جنگ و مصیبت ، قشر کمک گیرنده ، امتحان پس دهد و تا پایان عمر ممنون و مدیون کشور های کمک کننده و یا درواقع مدیون کشور هایی باشد که همین جنگ های خانمانسوز از آدرس آنها برای کشور شان پسُت شده است .
نوشته اهانت بار و احساساتی خانم بنارد خطاب به زنان افغانستان ، در حقیقت انعکاس دهنده عمق دیدگاه بدبینانه قشر تکنوکرات و حاکم بر سیاست های ضد انسانی آن عده امریکایی های است که جهان امروز را از دریچه تنگ خود خواهی های خود می بینند و دسترسی به حقوق انسانی و آزادی های فردی و عدالت اجتماعی و دموکراسی را تنها حق خود دانسته دیگران را شایسته چنین امتیازاتی نمی بینند .

از یاد نبریم که در درازای چهار دهه جنگ های ویرانگر ، یگانه قشری که خود را سپر این بلایا نمود و از خود مایه گذاشت تا حد اقل فرزندان آواره افغان از درس و تعلیم عقب نمانند ، زنان بودند .
زنان در داخل افغانستان و چه هم در شرایط رنج آور مهاجرت در پاکستان و ایران به ایجاد کلاس های آموزشی اعم از آموزش هنر های دستی ، سواد آموزی ، خیاطی ، سوزن دوزی وغیر برای کودکان و نو جوانان دختر و پسر همت گماشتند .
این زنان بودند که با چالش کشیدن سنگینی فقر ، بدبختی و آواره گی تا آن جایی که برای شان میسر بود از اندکترین امکان آموزش و فراگیری تعلیم و درس در کشور های همسایه فروگذاشت نکردند ، و برخلاف فرمایشات شما ، آنها همواره اعتماد به نفس را از ذات انسانی خود داشته بودند و دارند .

آن ها هنگامی که برای نوزادان خود لالایی می خوانند ، اعتماد به نفس را دارند ، آنها هنگامی که نان را در تنور می پزند و گندم را در مزرعه درو می نمایند ، اعتماد به نفس را تجربه می کنند ، آنها هنگامی که جهان را با زایش مولود جدید به شور در می آورند ، از اعتماد به نفس خود می گویند ، بناء اعتماد به نفس را به زنان افغان کسی یا کشوری خیرات نداده که اینک از آنها آزمون می طلبد . اعتماد به نفس آنها مانند همه انسان های جهان دیگر ، از دل تاریخ جوشیده است .
اما اگر گاهی اعتماد به نفس انسان ها دچار تزلزل شده ، این بدان معنا نیست که آنها را محکوم کرد ، مسخره شان ساخت و برای شان نسخه پیچید و دستور نوشت .

اصلا اعتماد به نفس را نمی توان با حمایت های مادی و ابزاری به کسی بخشید . اعتماد به نفس از ذات و سرشت خود آدمی باید بجوشد ، از درون باید پایه و اساس یابد و آنگاهست که آدمی به جهان بیرون از خود ، با اعتماد به نفس نگاه می کند .
خانم بنارد !
اگر لطف کنید و از کرسی قضاوت عجولانه تان پایین آیید ، می بینید که امریکایی ها علاوه بر آن که به زنان افغان اعتماد به نفس نداده اند ، بلکه ضربات عدیده یی حتا بر اعتماد به نفس آنها وارد کرده اند !

شمایی که ادعا می کنید زنان این کشور را حمایت کرده اید واقعا درست می فرمایید ؟!
چه حمایتی ! بیشتر از این می شود که همین طالبان قرون وسطایی را از میان دخمه های تاریخ جستجو کرده و بیرون آوردید و بر سرنوشت زنان افغان مسلط ساختید . و حتی از آن پیشتر ، جهادگران چپاولگر شهر ها و دهات را بر سرنوشت ملت افغانستان حاکم گردانیدید تا نه تنها اعتماد به نفس زنان ، که اعتماد به نفس یک ملت را درهم شکنید .
خانم محترم ! شما که گویا پژوهشگرجامعه و بشر شناسی هم هستید به خوبی می دانید که در سرنوشت خوب و بد یک جامعه ، زن و مرد شریک و همسان اند . اگر مرد ها ضرر کنند ، زن ها نیز متضرر میشوند و عکس آن نیز . پس نمیشود گفت که تنها زنان این کشور اعتماد به نفس خویش را باخته اند و مردان نه ! نخیر !

سیاست های سود پرستانه شما ، مردان و زنان را به یک میزان آسیب زده است . مگر نمی بینید مردان سیاست زده یی را که شما در افغانستان بر کرسی های حکومت نشانده اید شکسته تر و اعتماد به نفس باخته تر از زنان اند که بر درگاه طالبان سر بر آستان چاپلوسی گذاشته اند و با عذر و زاری می خواهند که حضور آنها را در پهلوی خود بپذیرند و سهم ناچیزی از قدرت و ثروت بدانها نیز ارزانی دارند ؟!

خانم شرل ! از افاضات شما در حق زنان افغانستان متشکریم . تشکر میکنیم که از اعتماد بی مورد عده یی از زنان افغانستان به سیاست های امریکا پرده برداشتید . اما واقعیت آنست که اکثریت زنان افغانستان چشم بصیرت خویش را گشوده اند و خیر وشر خود را شناخته اند و می دانند و بیشتر خواهند دانست که هیچکس سرنوشت آنها را بهتر از خود شان رقم نخواهند زد ، و میدانند که نباید فریفتهء حیله گری های دوست نمایانه نیمه راه خود شوند !
پایان