نگاه، پاورچین پاورچین از لای میله‎های فلزی پنجره به بیرون خزیده بود. روی سبزه‎هایی که هنوز رطوبت‎شان خشک نشده بود، دستی کشیده بود. بدن فلسی مجسمه‎ی برنزی ماهی را که روی شهپر بزرگ دُمش در زمین برف گرفته میخ‎کوب شده بود، لمس کرده بود. و پیش از آن که خیره شود به نگاه‎های مرد استخوانی و بی‎رمقی که از اثر سرما، دستانش را لای ران‎هایش فرو برده بود، به سقف بلندی که قطاری از چراغ‎های کوچک وسط آن را پوشانیده بود، سیر کرده بود.

حس مشکوکی نگاه را برای لحظه‎ای منجمد کرد.

     مرد لاغراندام را نمی‎شناخت؟

     نگاه در دور دست یک اندیشه غوطه‎ور بود: «غم‎های انسان را می‎توان روی سنگ قبری کوچکی نیز حک کرد.»

     حالا نگاه روی چهره‎ی مرد لاغر اندام افتاده بود.

     سنگین.
     مضطرب.

     مرد لاغر اندام پشت میزگردی که چهار چوکی در اطرافش گذاشته بودند، قوز کرده بود. قلم و کاغذی را احتمالاً برای یادداشت گرفتن، گذاشته بود رو به رویش، کنار گیلاس کاغذی قهوه که دیگر سرد شده بود. طعم تلخ قهوه که او را به یاد ته مانده‎ی دیگ سوخته می‎انداخت هنوز در دهن مرد لاغر بود، اما رغبتی در او برنمی‎انگیخت تا ته مانده‎ی قهوه را سربکشد. فقط به این فکر می‎کرد که هدر دادن زمان، خودكشي حقيقی است.  

     پیش تر مرد خودش را معرفی کرده بود: «امروز ترجمان شما هستم ...»

     نگاه، تلخی سنگین یک اندوه را روی چهره‎ی خسته‎ی مرد لاغر پاشید. اندوه، قدمتی به اندازه تاریخ بشر داشت. مرد، تلخی اندوهِ نگاه  را به شدت احساس کرد، اما این دلیل نشد که لبانش را متبسم نلرزاند و یک پا را روی پای دیگرش نیندازد. لبخندی که صاحب نگاه را نگران کرد. می‎شد بدون پذیرفتن حقیقت زندگی، آن را تغییر داد؟ نگاه اندیشید. جواب برایش منفی بود. تصور کرد که مرد لاغر اندام یک آشنای قدیمی اما بی‎تفاوت است. از آن‎هایی که چهره‎ی غلط‎انداز دارند و بیننده در می‎ماند که چگونه حقیقت و دروغ را از لابلای چین و چروک بسیار رخسارش کشف کند. این حالت، او را دگرگون کرد. قسمی که حس غریبی مثل تهوع، جای در ته‎ای نافش به حرکت آمد. اما خشمگین نبود. خشم در آن حالت می‎توانست، بهترین مُفرحی باشد که انسان در همچو مواقعی نیازش دارد.

    قرار بود در مورد محل اقامت جدید برای او معلومات دهند. این که چی کارهایی را نمی‎تواند انجام دهد. محل جدید در حقیقت مرکز نگهداری از جوانان بزهکار بود. بچه‎ها نامش را گذاشته بودند خانه‎ی خُسر!

    نگاه، با حسرت از چهره‎ی مرد برخاست، دور میز چرخی زد و با شتاب به سوی پنجره رفت. در بیرون، باد دور ماهی برنزی می‎رقصید، زوزه می‎کرد و تن برهنه‎اش را روی برف‎ها می‎سایید. دو تن دیگر، یک زن، سی و اند ساله با موهای بور و تنه‎ی ستبر، و یک مرد، قد بلند، استخوانی و با ریش خرمایی پشت میز نشستند. نگاه برگشت. مثل سگی که خودش را از تیرس سنگ بچه‎های کوچه حفظ می‎کند، تلاش کرد زیر میز قایم شود. اما نتوانست و همان جا روی میز چوبی که رنگ قهوه‎ای تیره داشت میخ‎کوب شد.

     لکه‎ی باقی مانده از ته‎ی یک گیلاس قهوه.

     خراشی قدیمی‎ای چرک پوشیده.

     حس حقارت مثل نمک روی زخم‎های روحش نفوذ کرد. حتماً در مورد همه چیز بحث می‌کردند. چیزی مثل تلخه در گلویش گیر کرد. با هر مقاومتی بود، منتظر شد که ماجرا به کجا می‎کشد.

     اینبار زن، به خودش حرکت داد.

     مقدمه‎ای برای یک سخنرانی.

     بیشتر رو به مرد لاغر اندام که ترجمان بود.

     صدای زن نرم بود. مثل ترنم یک رود. یا ملودی یک آهنگ قدیمی. زن را بار اول در محکمه دیده بود. او دست داده بود و با ملایمت از اتاقک سرد و بی‎روح انتظارخانه آورده بودش بیرون. تا درِ بیرونی راهنمایی‎اش کرده بود و بعد با اشاره برایش تفهیم کرده بود که در سیت عقبی موتر ولوی نقره‎ای‎اش بنشیند. زن پشت فرمان نشسته بود و همکارش، همین مرد ریش خرمایی، در سیت کنار راننده لم داده بود. در مسیر راه باهمدیگر حرف زده بودند. گاهی پچ پچ شان به قهقهه و گاهی به صدای جویباری تبدیل شده بود. متوجه‎ی شده بود که زن، در تمام مسیر راه در عقب نمای موتر، مواظبش است. نگاه سنگین و مادرانه‎ی زن گرمش کرده بود. فراموش کرده بود که چه سرنوشتی در انتظارش است. دیگر نخواسته بود به یاد محکمه و حرف‎هایی که برایش ترجمه کرده بودند، بیفتد. باید یک سره همه چیز را از نو آغاز می‎کرد. اما می توانست؟

    مرد ریش‎خرمایی سخنان زن را دنبال کرد. اما چیزی زیادی نگفت. صدایش درشت، اما پر طنین بود. نگاه برای لحظه‎ای روی لبان باریک و ترک برداشته‎ی مرد که میان یک مشت ریش به آرامی حرکت می‎کرد، ساکت ماند. چی می‎گفت؟ چیزی نمی‎فهمید. از روزی که وارد سویدن شده بود، تا اکنون که آورده بودنش در مرکز مراقبت از نوجوانانِ بزهکار مدت طولانی‎ای نمی‎گذشت. در این مدت نتوانسته بود بجز چند کلمه ابتدائی چیز بیشتری از زبان سویدنی بیاموزد.

     مرد موخرمایی که ساکت شد. مرد لاغر اندام به خودش تکان داد. هنوز هم از سرمایی که در بیرون زوزه می‎کشید و تا استخوان‎هایش نفوذ کرده بود، می‎لرزید. با این همه به صفحه‎ای سفید کاغذ و پنسلی که روی آن گذاشته بود نگاه کرد و پیش از آن که به حرف زدن آغاز کند، زبانش را روی لبان کرختش کشید. طعم قهوه هنوز روی لبانش باقی مانده بود. مثل خاطره‎ا‎ی از یک گناه. گلویش را صاف کرد و با صدای که به ضجه می‎مانست گفت: «من وظیفه‎ی رازداری دارم  ...»

     نگاه که مات و متحیر از روی مرد موخرمایی لغزیده بود روی لبان مرد لاغر اندام، یکباره وحشت زده تکان خورد. مثلی این که از شنیدن چیزی فرار کند. چرخ خورد، به طرف راه روی باریکی رفت که علامت دست شویی روی طاق آن نصب شده بود. پیش از این که به دست شویی برسد، به شیشه‎های که اتاق سالون را از طعام خانه جدا کرده بودند، خط کشید. از آنجا روی دیوار سفید دوید و از کنار تابلوی بزرگی که یک ساحل آفتابی را در شرق اروپا نشان می‎داد، رد شد. در‎ِ دست‎شویی که باز شد،  چیزی مثل زرده‎ای یک تلخ‎کامی از حلقش ریخت به کاسه‎ی دست‎شویی. نگاه به آیینه دید. در آیینه چهره‎ی نوجوانی بود که زخم عمیقی از زیر چشم چپ تا کناره‎ی دهنش دویده بود. با این که خیلی جوان بود، سختی روزگار، چهره‎ی آدم های بزرگ‎سال را به او بخشیده بود.

     با درشتی و آفتاب سوختگی مفرط.

      با زخم‎هایی پیدا و پنهان.

      با بغضی از حقارت در گلو.

      نگاه، به پلک‎های خسته و باد کرده‎ در آیینه خیره شد. هنوز نگاه به چهره‎ی نوجوان می‎دید که، چهره‎ی زن و مرد یکی پی دیگر در آیینه نمایان شدند. اما همانجا ساکت باقی ماندند. وقتی پلک‎ها روی هم قرار گرفتند، نگاه پشت تاریکی، جریان سرد آب را حس کرد که نوجوان به رخسارش پاشید.

     وقتی برگشتند، هر چهار چوکی دور میز خالی بود. کجا رفته بود مرد لاغر اندام؟ نگاه به اطرف دوید. طول و عرض اتاق را رفت و آمد. از عقب شیشه به سالون غذاخوری کله‎کشک کرد و بیقرار روی میز برگشت. کاغذهایی مرد و پنسل او هنوز روی میز باقی مانده بودند. نگاه با دلهره به طرف پنجره رفت و از آنجا سُرید به بیرون، روی برف‎ها افتاد و پیش از اینکه مدتی روی برف‎ها پراگنده باقی بماند رد پا دید.

     رد پاهایی در برف.

     با این که نمی‎توانست ثابت بسازد، یقین کرد که رد پای‎های مرد لاغر اندام را دیده است. آرام گرفت. خوشحال از این که او نیست. روی چوگی نشست و ته مانده قهوه‎ی سرد مرد لاغر را سرکشید. اما به یاد نیاورد که او را در کجا دیده است.