وقتی به مسافرت قهر میروی
ثانیه ها بی دغدغه و بیگانه
از کنارم رد می شوند
ساعتها به گردش سیاه خود
ادامه می دهند
آفتاب طلوع نمیکند
باران نمی بارد
و ماه را پوپنک می زند
وقتی بر میگردی
شعر هایم را میشُویی
وگیسوان آشفته ام را
به نیا ییش دستانت میخوانی
من بدن پاره پاره ی خیالم را
از تو می آویزم
و خارج از زمان پر می زنم


زیور نعیمی




پرنده های پنهان در من
از لابلای برگ هایم
قفس حضور ترا می جویند
شاید من
از تبار خونیی گلهایم
که وحشت ته نشین شده ی ذهنم
از دانش سوزان زردشت
تا کفش های باقی مانده
از آخرین انتحار
در جاده های خَم خورده ی کابل
تاریخ دارد
قتل چشم ستاره ها
چه نسبتی به من دارد؟
وقتی موهای آماسیده ام
در باد زار ها سراسیمه اند
صدای گم شده ی ماه را
در من جستجو نکن
وقتی بازوان نورانی ام
هنوز هیچ ترانه ی را به خاطر ندارند

زیور نعیمی