" استاد صفا بزرگمردی با استعداد ها و درخشش های گونا گون" سر خط مطالبیست که جناب داکتر اکرم عثمان در تبجیل از مرحوم صفا قلم زده اند. داکتر اکرم می نویسند که "او از نادر بزرگ مردانیست که در گذز زمان،بیش از پیش جنبه های مختلف شخصیتش از محاق غفلت و فراموشی بیرون می شود و به درخشش آغاز می کند.....در بارۀ آن شخصیت وسیع النظر و جلیل القدر هر که ازهر موضع و مقامی چیزی بنویسد قلم در دستش می لرزد چه او از جانبی شاعر مبتکر، نو آور،سنت شکن و بسیار صاحب قریحه بود،از جانب دیگرنظریه پرداز و فیلسوفی ژرف اندیش و آگاه بر جنبه های گونگون مسایل دورانش بود . از جهت سوم ،او مبارزی شوریده سر و مشروطه خواه بوددر مقابله با استبداد حاکم،انواع مظالم را تحمل کرد و پیشا پیش زمانش حرکت کرد.....

داکتر اسد الله حبیب استاد فاکولتۀ ادبیات و استاد بیدل شناسی در اثر شان "ادبیات دری در نیمۀ نخستین سدۀ بیستم "می نویسند "صفا در افغانستان،با شعر "لالۀ آزاد"به شهرت رسیداین مخمس را در ساغر آهنگ زیبایی ریخته دست به دست بردند....محمد ابراهیم صفانیز از دلبستگان سبک هندی و از پیروان بیدل است. غزل عای زیادی در تتبع غزلهای بیدل سروده است.....با وصف پیروی بیدل سخن صفا بدان حد ابهام نمیرسد که فهم ان دشوار شود....وی از روش بیدل بعضی ترکیب ها و طرح عبارت های نو را اموخته است که شعرش را دلپذیر می سازد.
صفا :
ما ضعیفان را زلب آه رسایی بر نخاست
ناله یی از دل به ذوق مدعایی بر نخاست
بیدل :
زیر گردون طبع آزادی نوایی برنخاست
بسکه پستی داشت این گنبدصدایی بر نخاست
صفا :
بی تپش فکر بلندی ها خیال خام داشت
موج هم سر بر هوا از طبع نا آرام داشت
من که و اظهار مطلب در غزل کردن "صفا"
همت بیدل مرا منظور این اکرام داشت

بیدل:
تا نظر بر شوخی آن نرگس خود کام داشت
چشمۀ آیینه موج روغن بادام داشت

صفا :
شفق به خون می تپد ز خجلت،که صبح خندیده روبرویت
دل ایت و یک قطره آب شبنمکه گل سخن می زند ز بویت
بیدل:
زهی چمن ساز صبح فطرت تبسم لعل مهر جویت
زبوی گل تا نوای بلبل فدای تمکین گفتگویت.......

خوانندۀ گرامی: اگر به همین منوال ادامه دهم صحبت در مورد ایشان ،انهم از زبان و قلم بزرگان علم و معرفت به درازا خواهد کشید .روح آن مر وم را شاد می خواهم و قرین رحمت که خود عالم دین بودند و حافظ کلام خدا.
در ختمه این را هم باید اذعان دارم که صفا با دو برادرش مرحوم محمد انور بسمل و مرحوم محمد اسمعیل سودا هر سه از سخنوران مطرح بوده اند و این جانب که گاه گاهی شعری می سرایم و ذوقی می کنم ، دو بیت زیرا را در ارتباط بدین سه برادر سروه ام که با شما در میان می گذرم و ان چنین استکه:
در شعر سه تن برادرانند
شیرین سخنند و خوش بیان اند
سودا و صفا و بسمل هریک
در ملک سخن ز مهتران اند
و من این دو بیت را به تاسی از این ابیات که:
در شعر سه تن پیامبرانند
قولیست که جملگی بر انند
فردوس و انوری و سعدی
هر چند که لا نبی بعدی
سروده ام .....