به تکرار ثابت می شود که ادارۀ امور کشور به دست کسانی افتیده است که نسبت زمان و عصر خود و نسبت به جامعه و مردم خود نهایت عقب مانده اند. اینها در قرن بیست و یکم زندگی می کنند، اما ذهنیت شان در قرن نزده است و سوگمندانه که زمانه همین کجروشان را به بر کشیده و بر فرق مردم ما جای شان داده است. این که اشرف غنی تا چه حدی غرق در افکار بدوی خویش است همه روزه به نمایش گذاشته می گذارد. اما حامد کرزی نیز با آن که از ارگ برون رانده شده است، ذهنیتهای گندیده و بدوی اش را هراز گاهی به نمایش می گذارد.
همین چند روز پیش خبری نشر شد که کرزی گفته باشد "اشرف غنی هندوست، پشتون نیست".
به همین سان، چندی پیش غنی خواست برتری تعلیم و تربیه را نشان بدهد و گفت که ادامۀ تحصیل او را به چنین جایگاهی رساند اما همصنفی اش که به تحصیل ادامه نداد خرکار شد.

چنین اظهاراتی گندگی ذهنیت این دو را به نمایش میگذارد و این حقیقت را که اینها اداب و اخلاق متمدن امروز را نمی دانند. هیچ انسانی حق توهین به انسان دیگری را ندارد، چه رسد به این که کسی یک گروه اجتماعی، قومی و مذهبی را مورد توهین قرار بدهد. همان گونه که معلمی، وکالت، قضاوت، دهقانی، کارگری، ماموریت، زرگری و...، پیشه هاییست که مردم از آن نان حلال می خورند، خرکاری نیز یک پیشه است. چرا باید خرکار به خاطر پیشه اش مثال و نمونۀ بدبختی و اهانت خوانده شود؟ این درست همان ذهنیتی است که درباریان امان الله خان به حبیب الله خان کلکانی- خادم دین، دادند و او را بچۀ سقاء خواندند و به این ترتیب خواستند توهینش کنند. به گفتۀ استاد خلیل الله خلیلی آیا سقاء زادگان هزاران بار نسبت به سفاک زادگان شرف ندارند؟ که دارند! سقاء زادگی شرم و ننگ ندارد، سفاک زادگیست که شرم آور است.
آقای اشرف غنی هم با همان ذهنیت خواسته است که خود را برتر و همصنفی مکتب نخوانده اش را کمتر بخواند و این کمتری را در خرکار شدن نشان بدهد. در حالی که شاید آن خرکار هزاران مرتبه نسبت به آنهایی که رای مردم را دزدی می کنند و با تقلب به کرسی یی که حق شان نیست، تکیه می زنند، شرف داشته باشد.

وقتی کرزی می گوید، اشرف غنی هندو است، نه پشتون، منظورش چیست؟ مگر هندو از نگاه حقوق مدنی چه چیزی نسبت به پشتون و تاجیک و ازبک یا هزاره و بلوچ کم دارد؟ چرا هندو بودن مساله باشد؟ کرزی با هندو خواندن غنی خواسته است او را پست تر از پشتون نشان بدهد و به این گونه او را نا مستحق و یا کمتر مستحق رسیدن به کرسی ریاست جمهوری بداند. در نظام فکری کرزی مستحق رسیدن به ارگ و ریاست جمهوری تنها قوم و خاندان و سلالۀ خاص است. برای اینها مهم نیست که چه کاری از ارگ برای مردم صورت گیرد، برای اینها این مهم است که چه کسی در ارگ می نشیند. دغدغۀ این طایفه همیشه همین بوده است و به همین دلیل است که هرگز کار نیک و درستی به این وطن صورت نمی گیرد. چرا که سودای اینها کار نیست، بلکه سودای شان اینست که خودشان به قدرت برسند و قوم خاصی در قدرت باشد و همین که از قدرت بنا به هر دلیلی بیفتند، حاضر با معامله و خود فروشی به هر شیطان و ابرقدرتی می شوند تا دوباره به ارگ برسند...

ذهنیت کرزی، غنی و امثال شان در قرن نزدهم و پیش از آن در جا زده است. اینها نمی دانند که همین مردم ما، اشرافیت و خودستایی های اشرافی و خود برتربینی های اریستوکراتیک و گندیده و غیر اسلامی و غیر انسانی را به گور سپرده اند. درست است که حزب دموکراتیک خلق مصدر جنایات بیشماری شد. اما مگر کسی از یاد برده است که سرنگونی رژیم اشرافی شاهی و رژیم خودخوانده و دکتاتوری جمهوری داوود خان را سنگ و چوب این وطن استقبال کردند و حتی چشمی به یاد آن اشرافیت خاین، غدار و ضد مردمی تر نشد. این مردم دیگر هیچ کسی را نه برتر از خود می دانند و نه کمتر از خود. از روح و روان این مردم دیگر برتری اجتماعی برای ابد، رخته بسته است. این مردم به چشم خود دیدند و با گوشت و پوست خود لمس کردند که اشرافیت سرداری چگونه در اوجخیز حادثه ها مردم و کشور و وطن را رها کردند، اما همین جمعیت دهقان و خرکار و ییشه ور و برهنه پایان بودند که از شرف و عزت و ناموس وطن خویش دفاع کردند. این مردم می دانند که شرف و افتخار در چیست.