بابا
روحم را ازاد كن
كه مثل ارزو هاي زنگ زده
استخوان هايم را فشار ميدهد

بابا
تو كه ميداني
تازه داشتم از شهر ميرفتم
تا براي مادر بزرگ ارامش بياورم
اما وقتي كشتي من
مسير اش را بوي سياست انسو تر كشيد
صدايم حك شد
روحم جا ماند

بابا
گناه من چشمان بادامي ام بود مگر؟
وقتي چمدانم را بست
چترش را به او پس بده
لبخند ام را
نگاه هايم را
ارزو هايم را
مثل غبار اسمان، هر جا كه كشيدم
باريد

بابا
فراموش نكن كه من شكريه ي تو ام
تبسم ام با الفباي تاريكي
در وصف روشني نابود شد
حالا دلتنگم
دلتنگ رهايي ام
دلتنگ لمس خاك
دلتنگ بودسيدن خورشيد
و
دلتنگ لمس دستان كفيده ات ام بابا،
غیر ممکن است سالم برگردم ديگر
بازگشت من
اندوه بار خواهد بود
حالا كه برگشتم، سرم ز تنم جداست
اما تو باور نكن، بابا جان!
جدايي من و تو
بريدن درخت از ريشه است
و من
در ريشه هاي تو جاري ام...

بابا، دوست داشتن ام را پايان مده
اين ترانه نبايد پايان برسد
نگذار مرگ من هم سكوت كند
مرا در قاب پنجره ها اويزان نكنيد
من همچو سربازِ ام كه محبوب اش را
در جنگ فراموش ميكند
فقط عاشق بمان بابا،
تنها عشق پايان رنج هاست

بابا،
فقط تاريكي ميداند، ماه چقدر روشن است
لبخند هاي من درد دارد..

انديشه شاهي