اخیرآ در گزارش های که توسط رسانه های جمعی کشور ( تلویزیون طلوع ) پخش شده، آقای کرزی رئیس جمهور پیشین افغانستان، سخنان زبانسوز و شوک آوری بیان داشته و چنان مسایلی را از پرده بیرون انداخته که در واقع فجیعت آن باریک تر از موی و بران تر از تیغ است.

باریک تر از مو، یعنی نشان می دهد که دوستان افغانستان چقدر باریک بینانه دشمنی می وزرند، چقدر دشمنانه، دشمن اند و بطور وحشتناکی هم دشمن اند و به طرز باور نکردنی هم دشمن اند. آنقدر دشمن اند که نه تنها امروز افغانستان را، بلکه فردا و فردا های دور آن را نیز دشمن اند. وبا این دشمنی ها چگونه می خواهند آن را بسوی نابودی و هلاکت سوق دهند. دیده می شود که آنها با چه ظرافت و باریک نگری، برنامه می ریزند و توطئه می چینند که سرنوشت این مملکت را جز در بدبختنی و فلاکت، در هیچ آزمونگاه دیگری قرار ندهند.

بران تر از تیغ، از آن جهت که اغراض شان فقط و فقط بریدن و پاره کردن و قطعه قطعه کردن اندام و جوارح مردم این سرزمین است. ( به این موضوع بر می کردیم. )

و اما.... افشا گری های آقای کرزی چیز تازه یی نیست. او در گذشته نیز از این گونه اقوال سخن گفته و تشت رسوایی امریکا و انگلیس را از بام ارگ پایین انداخته است و ناگفته نماند که همراه با آن، تشت خودش نیز از بام فرو افتاده است، چرا که زمانی دست به افشاکردن اسرار مگو پرداخت که می دید از قدرت کنار گذاشته می شود و به اهداف آن چنانی یی که می خواست، دست نمی یابد. ولی مسایلی که در این مصاحبه آخری در بیان آورده، نهایت وحشتناک و دردانگیز و در عین زمان، ابعاد فاجعه انگیزی را در آینده نیز در چشم انداز قرار می دهد.

آقای کرزی در این مصاحبه از مقاصد پنهان و آشکار امریکا و انگلیس صحبت می کند و سیاست های دوگانه امریکا را در قبال اوضاع افغانستان برملا می گرداند، از رنگ بازی ها و سیاست انواع الحیل انگلیس ها سخن می گوید و زمانی نیز پاکستان را منشآ آفت ها و آسیب های عمیق در پیکر جامعه افغانستان قلمداد می کند. پاکستانی که زمانی آن را خانه دوم خود می خواند!

آقای کرزی که خود نیز همانند معامله گران غربی، مرد صد چهره است و در طول سالیان ریاست جمهوری اش از خود چندان ثبات و استقرار فکری و سیاسی در سلوک و منش های حکومت داری نشان نداده، بار ها امریکایی ها را به دورویی و دوگانگی در سیاست های شان متهم کرده است. آقای کرزی پیمان امنیتی با امریکا را امضا نکرد و ادعا کرد که امریکا قصد مبارزه با طالبان را ندارد و نمی خواهد افغانستان به صلح و آرامش برسد. گویا از این سبب از امضا کردن پیمان امنیتی سرباز زد و حتی تصویب لویه جرگه را نیز نپذیرفت. آقای کرزی صداقت امریکا را برای ایجاد صلح در افغانستان زیر سوال برد و افشا کرد که امریکایی ها در اواخر دوره ریاست جمهوریش به او گفتند که اگر موافقت نامه امنیتی را با امریکا امضا کند می تواند در قدرت باقی بماند، اما او این درخواست را رد کرده است. آقای کرزی گفته امریکا در سیزده سال گذشته بنابر سیاست دوگانه اش هیچ منابع اصلی تروریزم را هدف اصلی قرار نداده است.

همچنان آقای کرزی در این مصاحبه تلویزیونی می گوید که انگلیس ها در جریان یک دیدار رسمی از او خواسته بودند تا ریاست قوه قضائیه افغانستان را برای طالبان بسپارد.

نکته اصلی که بایست در این نوشتار بدان توجه شود، همین نکته است. نکته ای که از موی باریک تر و از تیغ تیز تر است همین است که انگلیس ها می خواهند سیستم قضایی و حقوقی افغانستان بدست طالبان واگذار شود. معنی این کار چیست ؟ یعنی بازگشت به جهنم قرون وسطایی. این یعنی نقطه عطف به همان دوران تار قضایی و محاکمات صحرایی در کشور که سرنوشت مردم را به همان شیوه های فردی و ماقبل مدنی اداره می کند که در آن از حقوق و آزادی های انسانی و بشری خبری نیست. این یعنی این که از دستآورد های جامعه مدنی ارتباط با جهان معاصر، پیامد های پیشرفت های علمی و توسعه و سایر موارد حقوقی، سیاسی و مدنی جلوگیری شود. سیستمی که در آن جامعه زنان سرکوب گردند. سیستمی که آزاد اندیشی، عرف و دستآورد های مدنی، فرهنگی نابود گردد. سیستمی که زنان زیر ضربه های قمچین و شلاق، دست بریدن ها و پا بریدن ها اسیر باشند و دم نزنند. سیستمی که سنگسار زنان، پایه اصلی عدالت اجتماعی باشد و مانند اینها.

هسته اصلی خواست انگلیس ها از عنوان کردن سپردن قوه قضائیه بدست طالبان آنست تا این کشور و مردمش همچنان در بند ها و طلسمات قرون ماضیه اسیر و گرفتار باشند.

دیده می شود که همه تبلیغات دورغین کشور هایی به اصطلاح دوست افغانستان که بنام دموکراسی، آزادی و حقوق بشر در کوس تبلیغاتی می کوبند در واقع دروغ بزرگی بیش نیست و خواست اصلی آن ها آزادی مردم نبوده بلکه زنجیر های محکم تری می بافند تا این مردم را همچنان در ظلمات بردگی و قرون وسطایی اسیر نگهدارند.
این اهداف استعماری آن ها به مراتب خطرناک تر از کشتار و قتل و سنگسار مردم است، به مراتب استبدادی تر از هر نوع استبدادی در جهان است. چرا که استبداد مذهبی سرآمد هرگونه استبداد هاست، به مراتب وحشتناک تر از بم گذاری ها و انتحاری هاست چرا که بم ها و انتحارها امروز ما را ویران می کند اما سپردن سرنوشت حقوقی و فرهنگی و مدنی مردم افغانستان بدست طالبان آینده آن ها را یک سره بر باد می دهد.

مردم افغانستان متاسفانه حافظه تاریخی ندارند. زودی همه چیز را به فراموشی می سپارند. کشتار های جمعی، کله منار ها، سیاهچال ها و قتل های سیاسی یکی دو سده اخیر تاریخ کشور را فراموش کرده اند، استبداد دوره های هاشم خانی، نادر خانی، حزب دموکراتیک خلق، ویرانی و کشتار مردم کابل بدست جهادگران، وحشت آفرینی و قتل های دسته جمعی توسط طالبان، جنایات دوران اشغال روس ها و دست نشانده گان شان به زودی فراموش شد و اینک اهداف تاریک اندیشانه انگلیس ها که نسبت به آینده تاریک این سرزمین و مردم در سر می پرورانند، نیز به زودی بدست فراموشی سپرده خواهد شد و این کشور بازهم بدامان انگلیس و امریکا چنگ خواهد انداخت و طلب کمک از آن ها خواهد نمود. زیرا این مردم آنقدر بیچاره شده اند که چاره یی جز آن چاره ندارند.

اما آقای کرزی ! لطفا شما ازاین نسیان تاریخی بیرون آیید و حافظه تاریخی این مردم حافظه باخته، شوید.
آقای کرزی ! لطفا بنویسید آنچه را که فراموش می شود، شما بنویسید. لطفا خاطرات تان را بنویسید، لطفا کتاب تان را بنویسید تا حداقل الفبایی شود برای آموزندگانی که روزی ناگزیر از آمدن در این سرزمین هستند.

 
لطفا بنویسید:
ت برای تاریکی !
ج برای فجایعی که پایانی ندارد !
ف برای فراموشی تاریخی که نسل اندر نسل گرفتار آنیم !