ﻣﺎﻩ ﻫﺎ ﺑﮕﺬﺭﺩ و
ﺻﺪاﻱ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﻭﻃﻨﺖ ﺭا ﻧﺸﻨﻮﻱ
ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﮔﺮﻩ ﻛﻮﺭ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺑﺎﺯ ﻧﺸﻮﺩ
و ﺩﺷﻤﻨﻲ ﻛه ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺖ ﺗﺸﻨﻪ اﺳﺖ
ﻋﻂﺸﺶ ﺭا ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺷﻔﺎﻑ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺭﻓﻊ ﻧﻜﻨﺪ

ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﻛﺸﺖ, ﺑﺎ ﺑﻴﻞ و ﺟﻔﺖ ﮔﺎﻭ و ﮔﻨﺪﻡ ﺗﺨﻤﻲ
ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺑﺮﻭي
و ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺩﺭﻭ,
ﺣﺘﺎ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺭا
ﻧﺘﻮاﻧﻲ اﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺪﺭﻱ اﺕ ﺑﺮاﻧﻲ
ﺗﭘﺶ ﻗﻠﺐ ﻣﻀﻂﺮﺑﺖ ﺭا
ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺩﺭ اﺗﺎﻕ ﺑﺸﻨﻮﺩ و ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ ﻣﻀﻂﺮﺑﺶ ﺭا اﺯ ﺯﻳﺮ ﻟﺤﺎﻑ ﺑﺸﻨﻮﻱ

ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﭼﻮﻥ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﻳﺰﻩ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷﻲ
ﺩﺭ ﺟﻮاﻧﻲ
ﺩﺧﺘﺮي ﺭا ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩاﺭﻱ
ﻧﺘﻮاﻧﻲ اﺯ ﺯﻧﺪاﻥ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﻲ
و ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻱ ﺑﺮاﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪاﻧﺖ ﻋﺬاﺏ ﻭﺟﺪاﻥ ﺑﺎﺷﻲ

ﻣﺎ ﺭا
ﺩﺭ ﻣﺤﺸﺮ ﺯاﻳﻴﺪﻩ اﻧﺪ
و ﺁﻓﺘﺎﺏ اﻳﻦ ﻭﻃﻦ
ﻓﻘﻄ ﻳﻚ ﻧﻴﺰﻩ اﺯ ﺳرم ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩﻩ اﺳﺖ