|
ﻛﺎﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻫﺰاﺭاﻥ ﺳﻼﺡ, ﻫﺰاﺭاﻥ ﺩﺳﺖ ﻓﺎﺭﻍ ﻣﻲ ﺩاﺷﺗﻨﺪ
ﺑﺮاﻱ ﻛﻨﺪﻥ ﻛﺎﻧﺎﻝ
و ﻣﺴﻴﺮ ﺟﻨﮓ ﺭا ﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺮ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺷﺎﻥ ﺭا
ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲ ﺩاﺩﻧﺪ
ﺗﺎ ﻗﺤﻂﻲ ﭼﻮﻥ اﮊﺩﻫﺎﻱ ﺯﺧﻤﻲ
اﺯ ﻣﺮﺯﻫﺎﻱ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺷﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﺪ
ﻛﺎﺵ ﺑﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺰاﺭ ﺳﺮﺑﺎﺯ, ﮔﺮﺩ ﺧﺎﻙ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺑﻮﺩ
ﻛﺎﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻗﻂﺎﺭ ﺳﺮﺑﺎﺯاﻥ اﺭﺗﺶ
ﻛﺎﺭﻭاﻥ ﺷﺎﻋﺮاﻥ
ﺑﻪ ﻧﻨﮕﺮﻫﺎﺭ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ
ﻛﺎﺵ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﻧﺎﺭﻧﺞ
ﻛﺴﻲ ﺑﺮاﻱ ﻛﺸﺘﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ
و ﻻﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺷﺖ ﺷﺎﺩﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻠﺦ
ﻫﻤﻪ اﺯ ﺧﺎك ﻣﻲ ﺑﺮاﻣﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭ
ﺑﺮاﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺟﻮاﻧﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﺟﻨﻮﺏ
ﻛﻪ ﺑﻲ ﺳﻼﺡ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ
و ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ
ﺁﺗﺶ ﻣﻲ اﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ
اﻳﻦ ﻭﻃﻦ ﺯﻳﺒﺎﺳﺖ
ﻣﻲ ﺗﻮاﻥ ﭘﺸﺖ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻮﺷﻚ ﺑﺎﺯﻱ ﻛﺮﺩ و ﻧﻤﺮﺩ
و ﻣﻲ ﺗﻮاﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻩ ﻫﺎﻳﺶ
ﭘﺎﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻮ ﺑﺎﻟﻐﻲ ﺭا ﻛﺸﻴﺪ
ﻛﻪ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﻫﺎﻳﺶ
ﺑﺎ ﺭﻣﻪ اﺯ ﻛﻮﻩ بر ﻧﮕﺸﺘﻪ اﻧﺪ
اﻳﻦ ﻭﻃﻦ ﺯﻳﺒﺎﺳﺖ
و ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺩﻝ ﺑﺒﺎﺯﻳﻢ
ﺑﻪ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ
و ﻣﺎﻩ ﺣﻮﺕ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﻛﺴﻲ ﺭا ﺧﻮاﺏ ﻧﺒﺮﺩ
اﺯ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﻣﻴﻠﻪ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ
|
