هنوز ۴۲ سال از آن روز میگذرد که بیانه خطاب به مردم افغانستان گوشهای مردم افغانستان را به طنین درآورد . من ۱۹ سال بیش نداشتم که سردار محمد داوود خان : پسرعم خود را خلع ید نمود و رژیم جدید بنام جمهوریت مانند پدیده جدید در تاریخ و قاموس سیاسی  افغانستان آذین بست .

من حرفِ در مورد قهرمان سازی های دروغین برخی که انقلاب زاده تفکر این و یا آن است ؟  کی ها در آن دست داشتند ؟  و چند انقلاب دیگررا راه اندازی کردند ؟ ؛ حرفی ندارم .

من سخنی در مورد انانی که در عقب سردار محمد داوود خان چها که نگفته اند؛  نمی گویم . به خصوص برای آنعده  که (  نمک خوردند و نمکدان شکستند) . با تاسف برخی این لفاظی ها را از زبان و قلم افرادی میخوانیم که در دسترخوان سردار بزرگ شدند و اولین افراد بودند که درشهادت موصوف و خانواده اش  دست خود را خونین نمودند .

کلام من روی نبشته های است که روز تا روز از گفتار و بیان « خطاب به مردم افغانستان » سردار محمد داوود خان استفاده میبرند و گوشه های آنرا به نفع خویش و یا احزاب مورد نظر می چرخانند .

از همه اولتر از محمد حسن شرق و یا انجنیر کریم عطایی و یا محترمه نصیبه اکرم حیدری نام برد که در این سند مهم دست برد زده اند و به نحوی بنابر تمایلات حساب شده تزیید و تنقیص نموده اند .

 بناٌ استادعبدالله کاظم و اخیرا احسان لمر این تغییرات را رو نموده  و خدمت هموطنان طی یادداشتها و مقالات ارایه کرده اند . باوجودیکه این بیانه در وقت و زمانش در تمام نشراتی داخلی به زبانهای پشتو و دری و انگلیسی انتشار یافت و تمام مردم افغانستان با صدای شخص رییس جمهور از طریق رادیو کابل استماع نمودند .

 من بنابر رشته مورد علاقه خویش ( تاریخ و جغرافیه ) به این پدیده جدید سیاسی بیشتر تعمق نموده بودم و تلاش داشتم تا تمام اسناد این رویداد را جمع اوری نمایم تا در اینده از آن استفاده ببرم . روی این منظور بیشترین روزنامه ها و جراید و مجلات را بدست آورده و با ضمیمه یادداشتهای شخصی ام ؛ به شکل کلکسیونها  در آورده و تا چند سال قبل در کابل نزد فامیلم وجود داشت . که با تآسف بنابرحوادث دو دهه اخیر به تاراج رفت و فقط برخی کمی از انها باقی مانده است .

انچه را که من دراین مختصر اشاره میکنم  که این بیانیه بنابر افواه و بگو مگو های بیشماری ؛ توسط رهبری ح . د .خ . ا نوشته و به شخص سردار محمد داوود خان داده شده تا انرا قرآت نمایند .

 استاد محترم عبدالله کاظم از روزنامه جمهوریت نام برده اند که این بیانه در آن انتشار یافت و دست زدن به این بیانیه گناه جبران ناپذیر است و یقینا حیثیت هر نویسنده و مؤرخ  و محقق  را زیر سوال میبرد .

یقینا هموطنان ما به یاد دارند ؛  مجله دو ماهه یا سه ماهه به همین عنوان « جمهوریت » نیز این بیانیه را انتشار داده است و کلکسیونهای آنها اگر از قاچاق چیان کتاب و آثار تاریخی نجات یافته باشند ؛  کماکان در کتابخانه های دولتی و شخصی وجود دارد . هنوز به یاد دارم که کاپی نوشته قلمی « خطاب به مردم افغانستان » محمد داوود خان ( کلمه سردار بنابر هدایت شخص رییس جمهور دیگر در رادیو و مطبوعات به چشم نمی خورد ) در روزنامه و مجلات عکس برداری شده است وموجود میباشد .  همچنان این عکس نوشته های موصوف در سالنامه کابل سال ۱۳۵۲ هـ ش به صورت کامل وجود دارد که نشاندهنده خط و قلم سردار محمد داوود خان  میباشد .  پس با در نظرداشت خط و کتابت محمد داوود خان امکان نوشته بیانیه « خطاب به مردم افغانستان » توسط شخص دیگر چون رهبری ح . د .خ .ا  و یا حلقات وابسته به آنها ؛ بعید به نظر میرسد حتی ناممکن است .

با اضافه اینکه در تاریخ ۴۲ سال اخیر تاریخ افغانستان اولین و اخرین بیانه است ؛ که تمایل و وابسته گی افغانستان را به بلوک های شرق و غرب با فیصدی کمترنشان میدهد . گرچه اشاراتی در مورد اتحادشوروی به چشم میخورد؛ نه به اندازه که بافریاد میگفتند « ... کسانیکه با شوروی بزرگ نیستند افغان نمی باشند ... » نکته رُک و راست گونه در بیانه موصوف دیده میشود که محمد داوود خان را از زد و بند های بعدی می رهاند . شاید با تمایلات بلند پروازانه همراه باشد اما هدف را به صورت دقیق دسته بندی نموده بود .

هموطنان و محققین سخنان زیادی در مورد خانواده ال یحیی و کارکرد های آنها در طول حدود ۵۰ سال نوشته اند . هر کدام آنها را مانند:  نادر خان ، هاشم خان ، شاه محمودخان ، محمد داوود خان تا محمد ظاهرشاه  با کنجکاوی های به بررسی گرفته شده است و چندین بار آنها را از قبر بیرون نمودند و مورد کالبد شگافی سیاسی قرار داده اند . ضرورت نمی بینم که در مورد انها سخنانم را بچرخانم . آنچه که از محمد داوود خان منحیث خط مشی ۵ ساله الی ۲۵ ساله به جا مانده همانا بیانیه « خطاب به مردم افغانستان » است .  فقط با درنظرداشت کتابت و قلم محمد داوود خان نظر من اینست که این بیانیه را خودش تحریر نموده است و اگر تاثیرات از پیروان شوروی در آن دیده میشود دور از امکان نیست و باید هم میبود تا بخشی خاص مردم و دولت های سوسیالستی را در چنان مقطع زمانی با خود میکشاند .

در نتیجه میتوان نوشت آنانیکه خود توانایی نوشتن بیانیه خویش را نداشتند و منتظر نوشتن بیانیه خویش  توسط افراد معین بودند.  چگونه میتوانند برای کسی دیگر بیانیه بنویسند . فراموش نکنیم با وجودیکه در تمام جهان بیانیه های سیاسی و دیپلوماسی را برای روسای جمهور و صدراعظم ها ؛ اشخاص ویا گروپ های خاص مینویسند .  و بعدا توسط کارشناسان  و دستیاران زعمای دولتی ؛ در آن تنها تکیه کلام های  روسا جاگزین می گردد . در حالیکه در بیانیه « خطاب به مردم افغانستان » تا جاییکه دیده میشود همه حرفهای محمد داوود خان است . زمانی این کلمات به یقین مبدل میشود که خطوط و واژه های آنرا با بیانیه ها و گفتار های شفاهی بعدی رییس جمهور به مطالعه گرفت