ﻣﻮﻫﺎﻳﺖ ﺷﺒﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺮاﻍ ﻫﺎﻱ ﻛﺎﺑﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺷﻦ اﻧﺪ
اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺮﻩ ﺭا اﺯ ﻧﺎﺳﺮﻩ ﺟﺪا ﻛﺮﺩﻩ اﻧﺪ
ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﻛﺸﻤﺶ
ﺩﺭ اﻟﻤﺎﺭﻱ ﻟﺒﺎﺱ
و ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ

ﻣﻦ ﺑﺮاﻱ اﻳﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﺪﻡ
ﺗﺎ اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎﻱ اﻟﻤﺎﺱ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ
ﺗﺎ ﻗﺪﺕ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺟﻨﮕﻠﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﺁﻳﺪ
ﺗﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻣﺤﻘﺮ ﺗﺮا ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ
ﺩﺭ ﻗﺮﻭﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﺯﻩ ﻫﺎ ﺑﺒﺮﻧﺪ

ﻣﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﺧﻮﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ
ﺗﺎ ﮔﺮﺩ ﻛﻔﺶ ﺗﺮا ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻨﺪ
ﻫﻢ ﻗﻂﺎﺭاﻧﺖ
و ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ