مرا به شهر سبز عشقت صداکن
اي نهایت تفکر!
من اگربه لحظه‌های گوارای داشتنت
در واپسین نگاهی که دست می دهد به دست مرگ
                                                        برسم زیباست.
عشق تو
عبور مزدحم وجاویدانه‌یست
در آسمان کوچک اما صاف ذهنم
توزیبا ترین واژه برای تمامی قرنی
توی که سنگ ها
به بیداری می‌اندیشند
توي که لحظه ها
حس وسعت می‌یابند
توي که نا گفته‌های من
بی هیچ تردیدی جوانه می‌زنند
تا شعری بمانند برای همیشه.

بدخشان ۱۳۸۹/۰۴/۳۰