انجمن زنان افغان برای همگان است. برای خدمت و رسیدگی به نیاز های مردم است. برای رهنمایی زنان و همکاری با پیران و جوانان است. بخصوص برای آموزش زبان انگلیسی و استفاده روزمره از آن در زندگی نوین افغانها درجامعه کاناداست.

و اگر انجمن زنان افغان، فراسوی امکانات کنونی اش ، زمینه های وسیعتری می داشت از هیچگونه همراهی و کمک رسانی برای هریک از هموطنانش در موارد مختلف دریغ نمی کرد.  عده یی از مردم در حالیکه خود کمتر به  کار های جدی و اجتماعی  علاقه نشان می دهند، و حتی کمتر به فکر یادگیری و آموزش اند اما تواقعات شان همیشه بالاست و به همین دلیل از نهادی چون انجمن زنان خواسته های بیشتری دارند.

 انجمن تمامی خدمات اجتماعی، فرهنگی و آموزشی  را که در درازای این بیست و پنج سال انجام داده، در حد و حدود ظرفیت های کاری و توانایی  هایش بوده با تمام تلاش ها و پیگیری هایش برای بودن، ادامه یافتن و به نیاز های تازه واردین پاسخ دادن. این چنین است که انجمن با چهره های همیشه مصمم، سرشار از انرژی در اندام های همیشه کوشا و پرتلاش مجسم می شود.

صنف های درسی انجمن تنها برای زنان کمونیتی افغان نیست، چه بسا که مراجعین زن از ملیت های دیگر تورنتو، نسبت به زنان افغان ازاین صنف ها بیشتر بهره برده اند.

در کودکستان های انجمن در طی سال های طولانی، کودکان ملیت های دیگر نیز نگهداری شده و می شوند.

 دفاتر خدمات اجتماعی انجمن، نه تنها خاص کمونیتی افغانها، بلکه بروی همه ملیت های متنوع و پناهگزین در تورنتو باز و گشوده است.

کارمندان اداری و مسلکی انجمن نه تنها زنان و جوانان افغان بلکه متشکل از اتباع و شهروندان کانادایی و برخاسته از همه نژاد ها و ملیت های ساکن این کشور می باشند که صلاحیت کار و تدریس را در سطوح بالا و مطابق معیار ها و نورم های پذیرفته شده دولت انتاریو و قوانین کشور کانادا دارا هستند. به عبارت دیگر بر اساس فرهنگ مولتی کلچریزم که قوانین کانادا آن را حمایت می کند، سیستم استخدامی انجمن زنان مطابق آن بنا نیز یافته است.

چهره اصلی انجمن، چهره دو زن است. دو زن موفق و استوار و تحصلیکرده، در تعهد و مسوولیتی که  خود در بیست و پنج سال پیش برای خود رقم زدند.

 آدینه نیازی و فهیمه فتاح. زنان سخت کوش، سخت سر،  نرم خو، دلسوز، مهربان، جدی، با درایت و کاردان که اجازه نمی دهند خستگی کار سالیان دراز و طولانی، حضور شان را خدشه دار سازد.

بیست و پنج سال، زمان کمی نیست. یک عمر است. عمری که می رود ولی دستآورد هایش را – چه نیک چه بد – باقی می گذارد.

 هم اکنون انجمن تصمیم دارد که بیست و پنجمین سال فعالیت هایش را برگزار و جشن بگیرد. این جشن هرچند پیش درآمدیست برای تجلیل از بیست و پنج سال خدمات انجمن در کمونیتی افغان ها و انتاریو، اما در واقع، جشن تقدیر و ارجگذاری از خدمات شایسته این دو زن و کارمندان شان است.

بیست و پنج سال قبل، در  تورنتو، در نخستین سالهای هجرت و  آواره گی، در هیاهوی لحظه لحظه شنیدن خبر های جانخراش و طاقت فرسای جنگ و کشتار و سیل مهاجرت و آوارگی کودکان و زنان و پیرمردان  افغان، این دو زن که خود مهاجر و بی وطن شده بودند، رفتند تا سر از نو خانه یی بنا کنند نه برای خود، بلکه برای همگان و به این امید که اگر بتوانند در حد و حدود خود، یاری رسانان هموطنان آواره شان باشند. منهای آن دریافتند که زنان کمونیتی نوپای افغان، حق دارند که به ارزش های مسکن گزینی، مقررات پناهندگی، آموزش زبان انگلیسی حقوق فردی و اجتماعی  و قوانین شهروندی کشور میزبان آگاهی یابند.

برای پیشبرد چنین هدف بزرگ، راه پر فراز و نشیبی فرا روی این دو زن بود و این کار آسان و تصمیم عجولانه یی نبود. تصمیمی بود قاطع و استواردر وجدان بیدار دو زن افغانیکه هنوز در آغاز کار بودند و می رفتند تا ظرفیت و توانایی های فکری و تجارب مسلکی و تحصیلی شان را بیآزمایند. روشن است که سنگینی و ثقل کار، نیازمند  پشت کار سختسرانه یی بود. ضرورت بود که از ثانیه های خورد و خواب و استراحت و تفریح کاسته شود و به جایش به ساعات کار شبانه روزی و پرجنجال افزون گردد.

 آدینه نیازی و فهیمه فتاح با داشتن چنین آرمان بزرگ و انسان‌دوستانه، با رهنمایی و همکاری دوستان و همفکران شان، نهادی را اساس گذاشتند که هدفش جز آگاهی رسانی بشردوستانه و خدمات صادقانه به هموطنان چیز دیگری نبود. این نهاد روز تا روز در کمونیتی ما آوازه انداخت، سر و صدا ایجاد کرد، قوت گرفت و ریشه دوانید. مرجعی شد همگانی که هرتازه واردی هر مشکلی داشت توانست به آسانی دروازه آن را دق الباب کند و به جستجوی راه حل مشکلش شود.

 انجمن زنان با پشتکار این دو زن، تنها در همین محدوده باقی نماند. خانم نیازی و خانم فتاح،  در تلاش بدست آوردن امتیاز اسپانسر شدن برای بیوه زنان افغان، از کوبیدن دروازه های مقامات دولتی و دفاتر امیگریشن از پا نایستادند. در حالیکه نهاد های کمونیتی های دیگر از داشتن چنین امتیازی محروم بودند اما انجمن با پیگیری و قاطعیتی که در سرلوحه کارش قرار داده بود و خود را برای هرگونه چالشی از سوی مقامات دولتی و دیگر نهاد های افغانی آماده کرده بود، توانست که با شجاعت از داشتن امتیاز اسپانسرشدن، برخوردار شود.

جای هیچ تردیدی نیست که عده یی بیشماری از خانواده های افغان مقیم تورنتو و یا شهر های دیگر، توسط اسپانسر های انجمن زنان، وارد کانادا شده اند که نباید این اقدام انسانی و خیرخواهانه از جانب هیچکسی فراموش شود. این پروسه، پروسه کوچکی  نبود. راه داراز،  تحمل و بردباری و مقتضای کار شاق بود و هست. به همین دلیل لازم است تا خانواده های افغان، انجمن زنان را برای ادامه کار و امورخیریه و انسانی اش حمایت و پشتیبانی نمایند.

بیست و پنج سال  کار متداوم و پیگیر، بدون تفریح و سرگرمی نه تنها سهل نیست که حتی به زبان و نوشتن هم راست نمی آید.

خانم نیازی و خانم فتاح سال های سال با آنچه آرمان شان و آرزو های شان بود، پا به پای هم رفتند تا کارنامه یی داشته باشند پر بار. یادگار و خاطره یی در حافظه ها داشته باشند سرشار از خوبی و مهربانی و دوست داشتن.

خانم آدینه نیازی و خانم فهیمه فتاح،  سال های پر تنشی را در پای انجمن ریختند و سپری کردند که مادر غمخوار، آینده نگر و دور اندیش به پای فرزندش  می ریزد.

همین بود که آدینه نیازی، برای ادامه کار، برای تامین منایع مالی برای دفتر و دیوان و معاش کارمندان و همکارانش  روز ها و ماه ها با دوسیه یی زیر بغلش  و اوراقی میان بکس دستی اش از دفتری به دفتری سر می زد، از جلسه یی به جلسه یی می رفت و با مقامات دولت انتاریو و دولت فدرال، در جستجوی راه هایی می شد تا گشایش هایی را برای آینده و رشد و انکشاف انجمن، فراز آورد.

خانم فهیمه فتاح، در حرکت دایم از دانملز به اسکاربورو، از دفترمرکزی به ( دفاتر سی مس - امیگریشن) به بیش ازده ها بار این راه ها و مسیرها را در روز پیمود تا کورس های انگلیسی، کودکستان ها، امور اداری و خم و چم های کار را روبراه کند و شرکت در کنفرانس ها و مجالس و ورکشاب ها، هفته ها و روز ها، وقت او را گرفت تا رشته کار را بدست  بیاورد و دستآورد های موفق و پرباری داشته باشد.

این ها همه کار اند. خروار کار. مگر می شود که خروار خروار کار شبانه روزی را نادیده انگاشت. این زنان نستوه و فعال، حتی بعضی وقت ها برای پیشبرد امور، خود را از دیدار فرزندان و خانواده های خود، محروم می ساختند و دم از خستگی نمی زدند ! مگر می شود این همه کار کرد و خسته نشد ؟!

انجمن زنان افغان، نهادیست  با بیست و پنج سال سابقه کار با  فعالیت های اجتماعی، مسلکی، آموزشی، صحی، تربیوی و شناخته شده با کارنامه های بلند و دستآورد های ماندگار، تصور می کنم که انجمن زنان آنچنان نیازی به معرفی ندارد چرا که از طریق فعالیت های دراز مدت و طولانی توانسته، خود را به قدر کافی  در تورنتو معرفی و نه تنها در کمونیتی افغانها بلکه در بین ملیت های دیگر و تازه واردین جا باز کند و نقش فعال و سیمای برازنده یی داشته باشد.

انجمن زنان افغان در درازای این سال ها، با کارمندان خبره و تحصیلکرده اش توانست در روند رشد و انکشاف اداری و مسلکی خود چنان کوشا باشد و صادقانه عمل کند که مراجع کانادایی پذیرفتند تا ظرفیت کاریش را بیش از پیش بالا ببرد و با ارایه خدمات گوناگون و متنوع دروازه هایش را بروی مردم و مراجعین نیازمند گشوده بدارد.

این نهاد در خلال سال های فعالیت اش، با ترتیب و تنظیم کورس های مسلکی و برگزاری ورکشاپ ها برای کارآموزی کارمندانش، ظرفیت کاری دفاترش را در چهار مرکز عمده، تا حدی بالا ببرد که هم اکنون قادراست که پاسخگوی مشکلات بیشتر تازه واردین و مسکن گزین در کمونیتی های مختلف باشد.

ناگفته نگذارم که در طول این سال ها، چنانچه خود شاهد بوده ام، انجمن فرصت نکرده و یا هم نخواسته برای معرفی برنامه های گوناگونی که برای کمک و همکاری با هموطنانش روی دست گرفته، تبلیغات و یا شایعاتی را راه اندازی کند. این نهاد هم اکنون از شمار آنگونه مراجعی است که از تمام کمونیتی ها مخصوصا جامعه افغانی در تورنتو برای حل مشکل اداری، زبانی، کاریابی، آموختن زبان انگلیسی، خانه پری فورمه های هاوزینگ، فورمه های تکس، فورمه های پاسپورت،  ترجمانی، اسپانسرشیپ، ستیزنشیپ و دیگر نیازها های خود به آن مراجعه می کنند.

این نهاد دارای نود تن کارمند اداری و مسلکی و آموزشی به شمول رضاکاران بوده و در سه موقعیت( اسکاربورو، دانملز، مسساگا و دفتر مرکزی در دانملز ) تورنتو دارای دفاتر خدمت به هموطنان و دیگر ملیت هاست.

مراکز تعلیمی و آموزش زبان انگلیسی برای تازه واردان، طرح برنامه های صحی از طریق برنامه های صحت روانی و ایجاد گروپ های مشورتی برای خانواده ها، بزرگسالان و جوانان، خدمات کاریابی و رهنمایی برای دستیابی به کار های مسلکی از شمار برنامه های بسیار مفید و موثری بود که انجمن موفقانه بدان دست یافته است.

انجمن زنان افغان، در فعالیت های فرهنگی نیز دستی دارد. تجلیل از نوروز و میله عنعنوی سمنک را خانواده های افغان بسیار می پسندند که انجمن در این راستا نقش مهمی داشته و دارد. جا دارد گفته شود که بایستی به اینگونه فعالیت های فرهنگی موقع بیشتری داده شود و میراثی که انجمن از خود به جا می گذارد با مایه هایی از فرهنگ و آگاهی برای زنان افغان، در کنار سایر فعالیت ها توأمان گردد.

در این بخش لازم می بینم که فشرده یی از تاریخچه و فعالیت های انجمن را از سایت انجمن اقتباس و خدمت تان تقدیم نماییم:

((انجمن زنان افغان در سال (۱۹۹۰) م. برای نخستین باردروازه هایش را جهت پاسخگویی به نیازمندی های زنان افغان مقیم ایالت آنتاریو گشود. انجمن زنان افغان با یک کارمند و یک دفتر آغاز به کار نمود. اما در اثر کار و فعالیت اساس گذاران آن طی دو دهه اخیر چنان پا گرفت و انکشاف نمود که اکنون دراین موسسه به تعداد 58 کارمند تمام وقت و نیمه وقت و تعداد زیاد رضا کارانی که خود را وقف مهاجرین افغان نموده اند , مصروف خدمتگزاری به زنان افغان و خانواده هایشان هستند.

انجمن زنان افغان نخستین فعالیت هایش را با عرضهً کورس های آموزش زبان انگلیسی و مسکن گزینی برای افغان های تازه وارد به کانادا آغاز نمود که بعد ها نه تنها در این عرصه ها توانست انکشافات بزرگی را نصیب گردد، بلکه پروژه هاو برنامه های متعدد دیگری را نیز روی دست گرفت. در حال حاضر انجمن زنان افغان با ارایه خدمات گوناگون و متنوع، صد ها افغان مهاجر و تازه وارد را در جریان تطابق با محیط، یافتن راههای اشتغال به کار، فعالیت های اجتماعی و فرصت های موثر برای آموزش و فراگیری مهارت ها در ایالت آنتاریو کمک و معاونت می رساند. طی دو دهه اخیرکارمندان و رضاکاران انجمن زنان افغان با کار و تلاش خستگی نا پذیر و طی راهای دشوار گذار توانسته اند با عرضه خدمات و برنامه های این انجمن، در ساختار یک موسسه و نهاد با اعتبار از نگاه مسلکی، احترام متقابل و علاقمندی به کار، سهم خویش را به نحو شایسته یی ادا نمایند.

 از سال(۱۹۹۰)  بدینسو، انجمن زنان افغان توانسته است از زنان افغان و خانواده های شان چه در داخل کانادا و چه درافغانستان وخارج آن بصورت جدی و نیرومند حمایه و پشتیبانی نماید. این موسسسه به عنوان یک نهاد قابل اعتماد و پیشتاز، تمام فعالیت هایش را وقف حمایه و پشتیبانی و ایجاد راههای پیشرفت و بالا بردن سطح دانش و آگاهی زنان و خانواده هایشان نموده و برای بدست آوردن حقوق انسانی شان از هیچگونه تلاش باز نه ایستاده است.

در کنار کارکرد های انجمن زنان افغان که که در بالا ذکر نمودیم، این موسسه توانسته است حوزه فعالیت هایش را جهت کمک رسانی به زنان و اطفالی که در کمپ های مهاجرین افغان در پاکستان در حالت فقر بسر می برند، و در قریه ها و دهکده های دور افتاده و پر از مخاطره افغانستان نیز بسط و گسترش دهد انجمن زنان افغان از نیازمندی های اساسی، مشکلات و نا رسایی های زنده گی زنان افغان چه در کانادا و افغانستان و چه در نقاط دیگر آگاهی کامل داشته و برای پاسخگویی و رفع این مشکلات آماده گی های لازم را دارا می با شد. ))

اما آنچه که ضرورت شد تا این یاد داشت ها را بنویسم، برنامه جدید این نهاد است که سال پار برای کارمندانش روی دست گرفته است.

طرح این برنامه از سال قبل به مرحله اجرا درآمد. تدارک و تنظیم سفر دو روزه و یک شب در نیاگارافالز برای گردهمایی، استراحت و تفریح کارمندان و آشنایی بیشتر آنها با همدیگر می باشد.

در سفر که بتاریخ اول ماه می ۲۰۱۵ به اجرا درآمد، عده یی زیادی از کارمندان اداری، مسلکی، معلمین از سه مرکز تدریسی اسکاربورو، دانملز و مسساگا به شمول کارمندان دفتر مرکزی و مسوولین انجمن در آن اشتراک نموده بودند.

اقامت در یکی از بهترین و لوکسترین هوتل های بلند منزل نیاگارافالز که درست در چند متری فالز سربرافراشته، تدارک دیده شده بود. اتاقهای پاک و تمیز دو نفره و سه نفره که بیشتر به یونت های کاندومینیوم شباهت داشت و مجهز با همه امکانات مورد نیاز با چشم انداز خیلی زیبا و دیدنی به اختیار کارمندان قرار گرفته بود. دعوت غذای شب و سایر برنامه های تفریحی، این سفر را رنگینی خاصی می بخشید.

احساس شادمانی و سبکحالی همکاران و کارمندان انجمن و از اینکه لحظاتی فارغ از هیاهوی روزمره گی، در بیرون از تورنتو در کنار هم بودند، از نگاه و چهره ها و خنده های شان به چشم می خورد. حضور خانم آدینه نیاز در این جمع و روابط تنگاتنگ و صمیمانه ایکه با هر یک از کارمندانش برقرار کرده بود و تنظیم این برنامه که همه سنگینی آن بدوش خانم فهیمه فتاح بود و کار آسانی هم نبود، از خود یادگاری شاد و به یاد ماندنی  در حافظه ها به جا گذاشت . قرار است که این برنامه، هر سال به اجرا درآید.

موفقیت های بیشتری را برای انجمن و پایه گذارانش استدعا می کنم. پایان