بهار در راهست با آغوشی پر از شگوفه و لبخند، با طراوتی دل انگیز و روح افزا، آمیزه یی از ابر و خورشید و ماه، با جامه یی از هزارنقش  ورنگین کمانی گسترانیده درهفت خوان فلک.

 دست و تن بشویید، جامه ی پاکیزه بر اندام کنید، خود را با عطر و عود خوشبوی کنید وبا گیسوان شانه زده، به پیشواز آینه بندان سبزه و باران خود را آراسته بدارید.

بهار می آید و طبیعت در رستاخیز شگفت، در آغازین شبنم صبحگاهی، رستن آغاز می کند. زمین در بخار و عرق خود جوانه می زند، چشمه ها جاری می شوند، آبشار ها با هیاهو و غلغله از بلندای صخره ها و کوهپایه ها، در جویبار ها سرازیر می شوند.، جویبار ها و رود ها با آب زلال، چرکی و کسالت زمستانه را می شوید.

در دست ها مهربانی می شگوفد و در نگاه ها، برق شادمانی می درخشد، در سینه ها آرزو های انسانی به امید روز های بهتر و خوبتر به تپش می آید و قلب ها بسوی بهار و روشنایی به پرواز می آید و جان ها و نفس های مان از بوی بهار و شگفتن ها و رستن ها مست می شود.

در چنین سرآغازیست که گاه ابر بر خورشید جامه می دوزد و گاه خورشید بر ابر می تابد و در این میانه،  ابر و مه و خورشید در رقص عشوه گرانه و جادویی بر تن دلداده خود بهار، لباس طراوت و تازگی می پوشاند.

هر رفتنی را آمدنی و هر آمدنی را رفتنی ست که این رمز طبیعت و آفرینش است. برج ها عوض می شوند، فصل ها می روند و سر از نو می آیند، شب می شود و روز می شود، ماه می خرامد، تاریکی چیره می شود و روشنایی پرده می دراند و رمزیست در پی این آمدن و رفتن تا به ما بفماند که غفلت و ایستایی، رکود و خوابزدگی شیوه مرداب است.

اکنون ما بر کنار جویبار زمان نشسته ایم و شاهد گذر عمر ها و فرصت هاییم و گاه بی آنکه از این فرصت ها درست استفاده کرده باشیم وگاه هم که بهره برده ایم زهی سعادت!

‎ در حالیکه نوروز پرتو دلربا ازچهره زیبای جهان است که انبوه انسانها را به کوشش و تلاش و همدلی فرا می خواند و با خود شادی و شادمانی و سرخوشی، صفا و صلح ارمغان می آورد، بیایید ما هم چهره زیبای خود را بیابیم و بدان ببالیم.

بیایید که در بهار دلانگیز، جان ها را تازه کنیم. سبز شویم، روح مان را با طبیعت گره بزنیم که بیدار و سر زنده شویم، که بهار بوی زندگی ست، بوی بودن و ایستادن و زیستن است و بوی عشق و مهر و عطوفت و یگانگی هاست.                                                              

قدمت نوروز و وجود این جشن، به زمان‌های پیش از هخامنشیان و مادها برمی‌گردد. زمانی که آریائی‌ها فصل های ‌شان را به دو قسمت تقسیم می‌کردند و فصل های گرما و سرما داشتند. فصل سرما شامل ده ماه و فصل گرما شامل دو ماه بود. چنانچه در اوستا آمده‌است، بعدها در این دو فصل تغییری پدید آمد و به موجب وندیداد تابستان دارای ۷ ماه و زمستان ۵ ماه گردید. در هر یک از این دو فصل جشنی بر پا می‌داشتند که هر دو آغاز سال نو به شمار می‌رفته‌است. وجود پایه و اساس جشن‌های نوروز و مهرگان در آغاز فصول دوگانهٔ آریائی‌ها گویای آن است که زمینهٔ اصلی پیدایش هر یک از آنها، بزرگداشت سرآغاز سال، توجه به پایان یک فصل و آغاز فصلی دیگر بوده‌است. با مرور زمان و تحول تدریجی اوضاع، جشن نوروز از آن صورت بسیط نجومی و گاه‌شناسی بیرون آمد و بعدها جنبه های متعدد دینی و رسمی و سیاسی پیدا کرد. سرانجام این یادگار ارزنده با سنن گرانقدر و دیرین خود از مدتی متجاوز از نه قرن پیش در آغاز برج حمل ( فروردین ماه )جای ثابتی یافت و تا امروز برهمین ٍپایگاه زمانی باقیست.

نوروز، پیشینهء پرنشیب و فرازی پشت سر نهاده، گاه با تغییر نجومی و گاه با فصل ها و زمانه ها درافتاده است. زمانی با ملاحظات دینی و آیینی پس زده شده و باری هم بوده که سرآمد آیین ها و جشن ها شده و در صدر روزگارنشسته است.

 اما آنچه از سرنوشت نوروز در پیشانه ی زمانه می خوانیم، در جریده روزگار، قلم بر بقای نوروز زده شده است و برات نوروز ممهور با طغرای سلطان معظم تاریخ به اکناف و اطراف جهان، به دست برید باد ها و فریاد ها وشادمانه ها گسیل گشته است.دیگر نوروز از هجوم تکفیر گویان باستانی رهیده و در منظربلند جهان نشسته است.                   

 نوروز دیگر در تنگنای جغرافیا و زادگاه و داستانگاه نیست. فراتر از همه ی اینهاست. تنها جشن بزرگ جهانی است که می‌توان گفت تمامی جنبه‌های فرهنگی، آیینی، رسمی، سیاسی و طبیعی و اجتماعی را در خود جای داده‌است و درعین حال فراتر از همه ی اینهاست.

از نوروز بیاموزیم که جهانی ازآن آموخته است و هنوز می آموزند !

 بالا بلند، خوش آمدی !

.^[

_ * بند شعری از مولانای رومی