حدود یک هفته از دستگیری ۳۱ تن از مسافران در مسیر هرات غزنی در منطقه زابل میگذرد اما تمام تلاشهای صورت گرفته در زمینه آزاد سازی آنان بدون نتیجه و دستاورد باقی مانده است. حکومت وحدت ملی تا هنوز هیچگونه اقدام مؤثری را برای آزاد ساختن مسافران ربوده شده انجام نداده و اسیران به سوی سرنوشت نامعلومی در حرکت است. که این مسأله باعث افزایش نگرانی مردم از وقوع فاجعه ملی و باعث بیشتر شدن نگرانی خانوادههای اسیران از سرنوشت آنان شده است. به گفته مقام های محلی زابل، همهی تلاش ها و میانجیگری های سران قومی منطقه ای در مورد آزادسازی این اسیران بدون نتیجه پایان یافته است. از جانب دیگر بی خیالی و سطحی نگری مسؤلان حکومتی در مورد این فاجعه ملی، دارای پیامدهای نگران کنندهای میباشد. بی توجهی حکومت در مورد این قضیه، بستر مناسبی برای آغاز اختلافات داخلی و بحرانهای وحدت ملی میباشد و مشروعیت و اعتبار حکومت را پایین میاورد.

رییس جمهور و دیگر مسؤلان دولتی باید عمق این فاجعه و پیامدهای آن را درک کنند و با تمام ابزار دست داشته حکومت برای آزاد سازی این اسیران تلاش کنند و نگذارند که سرنوشت اسیران به فاجعه تبدیل شود و بحران و اختلافات قومی در افغانستان آغاز گردد. دولت باید حد اقل در این مدت یک کمیسیون خاصی را از نمایندگان مردم، مسؤلان امنیتی و شورای صلح تشکیل میداد و این قضیه را با جدیت دنبال میکرد. چون به اسارت گرفته شدن یک تعداد مسافران بخاطر هویت، قومی و نژادی شان، وحدت ملی را با چالش مواجه ساخته و باعث خدشه دار شدن وحدت ملی در کشور میگردد. از سوی دیگر محمد اشرف غنی رییس جمهور برای مردم همیشه وعده میداد که زندان های جغرافیایی را در کشور از بین میبرد و هیچ افغان از افغان دیگر برتری و کمی ندارد. اما حالا یک هفته میشود که یک تعداد مسافران به خاطر تذکره و هویت خویش در زندان جغرافیایی کشور در اسارت به سر میبرند اما حکومت هیچگونه عکس العملی را از خود نشان نداده است. حکومت وحدت ملی باید در باره مشکلات و چالشهای ملی و بزرگ دست به کار شود و مشکلات را به طور مستقیم حل و فصل کند. در غیر آن صورت چالشها و مشکلات بزرگی امنیت افغانستان را با تهدید مواجه خواهد کرد. از هر طریق ممکن، مسؤلان باید با عاملان چنین قضایا برخورد جدی و قانونی کنند. کسانی دست به چنین کارهای میزنند که نمی خواهند فرهنگ وحدت ملی در افغانستان پا بگیرد و ریشه های آن قویتر گردد. چون این افراد در سایه خشونت و تفنگ بزرگ شده اند همیشه در کوزه وحدت و برادری مردم سنگ انداخته اند. حکومت باید جلو این گرگهای گرسنه را بگیرند و نگذارند که اینها حقوق مردم را پایمال کنند. چون اینها با چنین کارهای شرم آور خود، وحدت و برادری مردم افغانستان را نشانه گرفته است و می خواهد که اقوام کشور را به جان یکدیگر بیاندازد. به هیچ وجه سکوت حکومت و برخورد ضعیف رییس جمهور با این قضیه برای مردم افغانستان قابل تحمل نیست و خدای نخواسته اندکترین غفلت و بی توجهی رییس جمهور در این قسمت، پیامدهای بعد از آن برای حکومت وحدت ملی قابل هضم نخواهد بود. بی توجهی و سکوت در مورد این قضیه، کشتی را که هم اکنون به نام حکومت وحدت ملی در حرکت شده است، سخت در تهدید قرار داده است.

از جانب دیگر متفاوت بودن برخوردهای حکومت با فجایع ملی در افغانستان، این کشورها به زندان های جغرافیایی تقسیم خواهد کرد و به حساسیتهای قومی، نژادی و مذهبی دامن خواهد زد. مسؤلان باید نسبت به تمام فجایع کشوری و مردمی، با دید مساوی بنگرند و تبعیض و تفریق قایل نشوند. دولت باید با هرگونه حرکت های حساسیت برانگیز در افغانستان برخورد قانونی کنند و عاملان آن را مورد پیگرد قانونی قرار دهند. رییس جمهور باید نقش خودرا در حفاظت از جان و مال مردم افغانستان بازی کند. چون مردم اورا به قدرت رسانیده و او از مردم رای گرفته است. دولت و مسؤلان باید در برابر اعتماد مردم پاسخگو باشد. اگر سرنوشت این اسیران به جای فاجعه باری برسد، حکومت وحدت ملی هم در شرایط فعلی دچار بحران میشود و هم در تاریخ افغانستان محکوم خواهدشد. پس بنا بر این مقام های ارشد امنیتی در افغانستان دست به کار شوند و در مورد آزادی اسیران در ولایت زابل، اقدامات عاجل و عملی را روی دست گیرند.

در این میان تنها مقام های محلی زابل از طریق رسانه ها(شبکه راه فردا) به مردم اطمنان داده است که در صورت به نتیجه نرسیدن مذاکرات و واسطه گری های سران قومی، حکومت محلی با تمام امکانات نظامی خود وارد عمل خواهدشد. گل اسلام سیال سخنگوی والی زابل، از زنده بودن این اسیران نیز اطمنان میدهد و میگوید که حکومت محلی برای آزاد سازی این اسیران تمام تلاش خودرا به خرج خواهد داد. جنرال اکرم سامع فرمانده لوای دوم قلات نیز اطمنان میدهد که مذاکرات با ربایندگان نتیجه بخش خواهد شد بخاطری که فشارهای زیادی از آدرس های مختلف بالای ربایندگان وارد شده است. خالق ایوبی ولسوال شاه جوی میگوید که اسیران در جای انتقال داده شده است که از تحت حاکمیت دولت بیرون میباشد.


نتیجه گیری
۱ – بی خیالی و بی خبری دولت وحدت ملی و مسؤلان مربوطه، باعث بی آبروشدن رییس جمهور و مقامات حکومتی میگردد و بی اعتمادی را نسبت به آنان افزایش میدهد. چون از نظر مردم بی توجهی دولت و رییس جمهور در قبال این فاجعه، بی توجهی در حق همه مردم افغانستان و دامن زدن به تبعیض قومی و نژادی میباشد. وقتی که مردم حکومت را از خود فکر نکنند، هیچگاهی با حکومت در زمینه های مختلف اجتماعی، سیاسی و امنیتی همکاری نخواهد کرد.
۲ – تا هنوز کار از کار نگذشته و مسؤلان باید کمیسیون خاصی را در مورد آزاد سازی اسیران در ولایت زابل تشکیل دهند و تمام امکانات دست داشته دولتی را در این زمینه به کار گیرد. خدای نخواسته اگر سرنوشت اسیران به فاجعه تبدیل گردد، دولت وحدت ملی تاوان بزرگی را پرداخت خواهد کرد و عواقبی خطرناگی را در قبال خواهد داشت.
۳ – مدت یک هفته میشود که تلاشهای مقام های محلی زابل برای آزادسازی زندانیان بی نتیجه پایان یافته ولی دولت وحدت ملی کاملن با بی خیالی و بی خبری با این فاجعه برخورد کرده است. که نگرانی و تشویش مردم را به شدت افزایش داده است.