رگ ا ين فصل نمو د يست

   ز سا ز غفلت

شب فرو با ريده ا ست

                                  و سياهی گستره ا ش پُر چين

                                               خون آ لود  

عقل ا گر گوش به من بسپا رد

می فر ستم که بخوا ند  ( ا بجد )

شا يد ا ز بينش نور

                   ( هوّ ز ) جرا ت  ا و سخت شود      

طا قت نا رس ا و  را  تب عشق

با هنر جوش دهد

تا چو تسبيح سحر گا ها نش

مطلع شعر سپيد ی سا ز م

که  تما م بچه ها  مشق کنند :

بنويسند که

                 فرد ا

                              چونست ؟ !