داکتر اسدالله شعور

 تکیه زن بر عرشِ جانم، تا شوی زآنم سپس

دل به ناز از آن خود کن، رخنه بر جانم سپس

عطرِ مـهر  افشان، ز شم آن روانـم تازه دار

با بــــــــــهـار جـلـوه ات گـردان بـهارانم سپس

ای کـه در بـاغِ دلم چون پُنـًدُک نشگفته یی

غنـــــچه وا کـن پر طراوت ، گل ببارانم سپس

صد چمن عطر از  شمیم تن نـثـار جان بکن

صد بـــــــهار از نسـترن افـگـن به دامانم سپس

در سـپهرِ عشق من خورشید رخشانی به ناز

بر حریمِ جان طلوع کن ، پرتو افـــــشانم سپس

جـلـگه ی سر سبز جانم را تویی آب حیـات

زنده گــــــردم از خروشت، تازه می مانم سپس

می رَوَم از خود  به یک جلـوه ز انـوارِ رخـت

با ســــــــمـندِ نـورِ عشـقت بر  فلک رانم سپس

بر روانم بس اثـر داری، تـویـی روح بـهـار

باورم گـردیـده مــــــهرت، عشق و ایمانم سپس

پنجشنبه ١١  عقرب ١٣٨٦ = اول نوامبر ٢٠٠٧