نصیر مهرین

                               جمهوری اسلامی ایران

                                          به جفای زمستانی اش ادامه داد

 جمهوری اسلامی ایران ، تصمیم جفاآمیز خویش را ادامه داد. اما درچه هنگامی؟

 اگر قرار باشد تصویر جامعی، ازانگیزه ها ی کشورهای بدست بیاوریم که برای مهاجرین کشور ما، مکانی در سطوح مختلف ادامه زنده گی میسر کرده بودند؛ شایسته است که سیاست های حاکم در چند کشور را در زمانهء گریز مهاجرین از کشور و رجوع بدان کشور میزبان بیابیم. بدینسان برای پی بردن به تصمیم گسیل مهاجرین به افغانستان نیز، باید تغییر در کلیت اوضاع را بازشناسیم.

از جمله توجه به اهداف جای دادن مهاجرین، برای دریافت انگیزه ها، قناعت به ادعای های که دو کشور پاکستان وایران داشتند، بسنده نمی تواند باشند. زیرا درحالی که از همبستگی های دینی و برادری وبشری میگفتند، انبوهی از مهاجرین در دشوارترین روزگار بسر میبردند.
فراموشی آن حال واحوال و ابراز شکران نمودن های متملقانه و دپلوماتیک از آن کشورها، بی انصافی و جفا در حق روزگاری است که مهاجرین نادار و بیچاره دیده اند.
حساب مهاجری را که با بهره مندی از شرایط مناسب با همکاری شبکه های مختلف از راه فروش سلاح و مواد مخدر وغیره زراندوزی کرد و سرمایه پسین خویش را مدیون آن مهاجرت است؛ کنار میگذاریم.

حالا درلحظات نگارش این سطرها، ارایه چنان تصویر جامعی مدنظر نیست. اینقدر گفته شود که دنبال کردن موضوع را، مکث به سیاست سؤاستفاده از مهاجر بعنوان یک سیاست تبلیغاتی و وسیله فشار، میتواند بشناساند.

درین چارچوب با توجه به روابط  ایران وامریکا و دست بالایی را که امریکا در افغانستان دارد؛ می نگریم که جمهوری اسلامی ایران ، بارها دست به چنین اقدامی زده است. اینکه  در چند سال پسین ایران در کمال اطلاع مندی از اوضاع افغانستان وعدم حضور دهشت افگنی و بی نظمی هادر ایران ( که در عراق وافغانستان وجود دارد) ، جفای گسیل مهاجرین را (آن هم با شیوه های ظالمانه) درپیش گرفته است،هیچ توجیهی به ادعا های آن کشور کمک نمی رساند.

همچنان که در بعد دیگر آن ، اخراج جبری مهاجرین افغانی ، هیچ گرهی از مشکل اقتصادی ویا سایر ناهنجاری موجود درایران رانمی تواند بکاهد. واگر در چند بار در آستانه انتخابات پارلمانی، گروه های ضد مهاجرین ،شعار های بهره جویانه سر دادند نیز حاصل مشکل گشا نصیب آنها نکرد.
 

در زمینه انگیزه اصلی که پنداشته اند سیل مهاجر درافغانستان با بی سرنوشتی و دشواری های امنیتی مواجه میشوند و وضعیت پر آشوب وخیمتر خواهد شد وسرانجام گرفتاری های امریکا به درازا تواند کشید ، نیز بیجا اندیشیده اند. زیرا درافغانستان تعداد ناراضییان و دامنهء دشواری ها چنان بسیار وگسترده است که این صدورمشکلات بیشتر در آن کشور فقط در تسریع موج نفرت علیه ایران می انجامد.

 
درست است که این سیاست جمهوری اسلامی ایران در سال پیش ، بازتاب های در دولت اسلامی افغانستان با تبارز بحران میان شورا و کابینه داشت؛ اما سنت زور گفتن که فرهنگ  مسلط سیاسی وبویژه در حوزه دولت ونهادهای هم اندیش وهمکار آن را تشکیل میدهد، آن هم با حضور قوای خارجی، درنتیجه اوضاع را بیشتر در راستای دلخواه امریکا سمت داد. ومردم دلسوز ومهاجرین زجرکشیده و گروه های ضد ایران بیشتر به ابراز انزجار علیه ایران معطوف شدند.

جمهوری اسلامی ایران که با دوردیگری از تبارز تنش ساختمان کوره های اتومی با امریکا، مهاجرین را باردیگر ظالمانه و در هوای بسیار سرد زمستان و با آگاهی از بی کفایتی مسلط در افغانستان ، به اصطلاح رد مرز کرد ، بازهم توفیقی دلخواه جز همان نتیجه ابراز نفرت حاصل نمی کند. و دولت افغانستان که از شروع کار ، برنامهء برای مهاجرین نداشت ، به رغم اینکه چند بار این موضوع صورت محوری را بخود گرفت، هنوز هم غرق دربحران بی برنامگی وبی تفاوتی بسر میبرد.

دولت افغانستان مانند سایر موارد خواهد کوشید ، حضور صدها مشکل را درمیان بیاورد و راه توجیه بجوید، اما مردم بدانها باور ندارند. مردم می نگرند که قشر طفیلی وبهره مند از امکانات بسیارمادی ومصونیتی، برای خویش زمینه های زنده گی مرفع را فراهم کرده است.

در حالی به سوی خویش می نگرند ومیبنند که برای ملیونها انسانی که چند دهه خود و فرزندان شان رخداد های دهشتناک را دیده و لحظهء سرآسوده در بالین ننهاده اند، آنانی که بار رنج های مختلف وانواع دردها، مرگهای زودرس ، ویرانی خانه و مزرعه را بردوش کشیده اند، در حوزه سخترین آزمایش های دل آزار کنونی نیز با همان دشواری ها مواجه هستند.

اگراین اوضاع مانند روزگار طاقت سوز پیشینه فراموش نمیشود، و راهجویی می طلبد، آنچه جمهوری اسلامی ایران با عملکرد جفا آمیزدر پی تداوم آن است نیز کمکی به آن دولت نتواند کرد.
بهتر آن است که به این جفا در حق مهاجرین رنجدیده پایان بدهد.