کابل ناتهـ، منصور سایل شباهنگ، زنهار

کابل ناتهـ kabulnath






	منصور سایل شبآهنگ

زنهار



هر نامی که بر من می گزاری بگزار ! و با دهان ِ توپ سخن بگو با من با چوبه ء دار امّا هشدار که ازبان ِ زخمم چیزی جز زبانهء خشمم نخواهی شنید و بر برهنگی اندوهم لبخند ِ مصنوعی خوش پوش ترین دلقک ِ دنیا نیز پرده یی نتواند کشید ! هر نا می که برمن می گزاری بگزار امّا هشدار که مرا هرگز نخواهی شناخت من( اسرار ِ مگو) را به دوستی می گویم که زبان ِ همدلی را میداند. دوستی به زور که نمی شود آقا ! با نگاهی از بالا ! از ستیغ ِ لاژوردی این آسمان انبوهه یی از ابرهای زهربار گذشته اند وز ژرفنای دهانه ء این دره ء مسموم بگوش می رسد هنوز زنجیره ی بی پایانی از ضّجه های جهانگشایان ! . این سنگستان ِ خارایین را سم ِ هیچ ستوری هموار نتواند کرد به محبت ِ چشمه ساران نیاز دارد به اعجاز ِ مهربان ِ باران به همآغوشی آبشار ! . من پس از هر قتل ِ عام ِ چنگیزی به دنبال ِ سر ِ بریده ام برخاستم من هنر ِ زنده ماندن را معجزه ی زنده شدن را از مسیحای ِ استوار ِ محبت آموخته ام و سبز شده ام دوباره هربار هر بار پس از آنکه از از صاعقه ی سوخته ام ! من نمیمیرم حتا هنگامی که می کشُندم در حمله ء انتحاری، جاهلان ِ جنایتکار ! ریشه در اعماق ِ جان ِ جهان دارم! ارواح ِ نیاکان ِعاشقم نامیرنده ست سیاهی سرنوشتم نیست نخواهد بود چرا که می دانم می دانم که شمس ِگمشده ام زنده ست. من تن تنای ربابم ترّنم ِ تنبور و برمیخیزم دل زنده تر از پیش از خاک و خاموشی گور تا دف زنان و کف زنان حافظانه ترین غزل را با همسرایی ناهید از حافظه ء ماه برخوانم . از بیخ بته که نیستم نواده ء خیامم آخر فرزند ِ فردوسی پهلوانم حریف ِ اسفندیار ! . در بامیان ِ خاطره ام جای بودا خالی نیست و آموزهء نیک ِ زردشت گوشواره ء زّرین ِ مادر ِ شهرهاست ماندگار ! . اگرچه امروز پیراهن ِ پاره پاره ام تنها لحاف ِ زمستانی من است سوداگر وجدانم نیستم در بازار ِ مکارهء خون و خیانت. و میدانم میدانم که با شکم ِ خالی موعظهء اخلاق و از دموکراسی سخن گفتن مسخره بازیی بی مزه ست! . حقم را باید برون کشم از کام ِ شیر از حلقوم جهانخوار. هر نامی که بر من میگزاری بگزار! من با تمام ِ بیسوادی ام پشت ِ دست ترا خوانده ام : پلنگان را پروراندن و ز قفس رها ساختن رحم بر غزالان ِ زخمی نیست! ای مکار ! هر نامی که برمن می گزاری بگزار! من همان روستایی ساده ام فروتن ، خاکسار که در دوستی تا پای جان می ایستم و پند ِ مهربان نیای ِ فرزانه ام را فراموش نکرده ام هنوز: ( میآزار موری که دانه کش است که جان دارد و جان ِ شیرین خوش است ) امّا از ستمکاری دروغ از دروغ ِ ستمکار نفرتی دارم آنچنان بی نهایت که خشمم می گیرد خشمم می گیرد به اندازه ی یک سرزمین ِ سوخته از بغض و کین زنهار ! از تندر این انفجـــــار ! زنهار !