شادروان ضیا قاریزاده

در بهار آزادی

در بهــــار زندگـــــی عمــرم را قسمت میکنم

تا بگــــــویم بهر عشق هر روز خدمت میکنم

سلسله درسلسله عــــاشق کشی کــــــرد دلبرم

بعــــــدَ کشتن گفت مــرا بنگر صداقت میکنم

منکــه معذورم زهر شکوه اگر او طالب است

کـــــرد شکایتهـــــا زمن،گفتم که عادت میکنم

من چها کـــــــردم بجز یک بخششی عمرم بتو

گفتــــی از پیشــــم بـــــرو،گفتم اطاعت میکنم

صبر من گر شِکوه دارد نازنین تقصیر چیست

در بهـــــار زنــــــدگی با تــــو رفـــاقت میکنم

از وفــــــــا گفتی ،چـرا هر روز جفا باید کشم

گر تــو عاشق می کُشی،خود را ملامت میکنم

گـــــر جفا از دلبر است،راضی به ناز او شدم

گـــــــر رود با دیگـــــری،آنگه حسادت میکنم

هــــــــرچه خواهی عشوه کن اما وفادارم بمان

تا نگـــــویم بهـــــر کس،با تـــو حسادت میکنم

گـــــر تو عیبِ ما کنی در هر دیار، من فارغم

هـــــر کی پرسید گویمش،اینجا ریاضت میکنم

منکه چشــم حسرتـــم از نـــــاز تـــو پُر میشود

گرشود روزی به خاک،از بخت شکایت میکنم

شب به بالینم اگــر اشکی بریخت از عشق بود

تا نگــویم پیش کس از عشــــق شکایت میکنم

ســــاز آرامی که با اشکــــم مـرا خاموش کرد

تــــا نداند کس زکــــــی در دل شکایت میکنم

وای بــــرمن گـــــر روا باشد ز عشقم بگذرم

روز و شب در آتشــــم،خـود را کبابت میکنم