مشرف اما بوتو را به عنوان رقیب اصلی قدرت خود می دید. او اولا به دلیل موقعیت خانوادگی و حزبی اش از نفوذ زیادی در بین اقشار مختلف مردم برخوردار بود. ثانیا به عنوان یک زن، می توانست هم رای زیادی از زنان پاکستانی را به خود اختصاص بدهد و هم حمایت نیروهای دموکراسی خواه غربی را بدلیل زن بودن به خود جلب کند. حضور یک زن سیاستمدار در کشوری مثل پاکستان علاوه بر مشکلات فراوانی که دارد می توانست نقاط قوتی را نیز داشته باشد. ثالثا به عنوان یکی از بنیان گذاران جریان طالبان، از آشنایی، نفوذ و دانش سیاسی کافی در خصوص پدیده بنیاد گرایی برخوردار بود. او همانگونه که در زمان حکومتش قادر به صدور بنیاد گرایی و خشونت به افغانستان بود، احتمالا می توانست در مهار آن نیز دست بازتری داشته باشد. او همچنین گزینه خوبی برای عبور دادن پاکستان از یک حکومت نظامی و حکومت نظامی ها به یک نظام دموکراتیک غیر نظامی بود.

پایان حکومت نظامی ها بر پاکستان می تواند عرصه را بر فعالیت های بنیادگرایانه در پاکستان تنگ تر نماید. با رفتن حکومت نظامی، طالبان پاکستانی و افغان گستره شورش گری شان کم تر خواهد شد. بنا براین بوتو همچنان که رقیب شماره یک جنرال مشرف به حساب می آمد، دشمن شماره جریان افراط گرایی نیز محسوب می شد. در چنین شرایطی، منافع جریان های تندرو و دولت نظامی پاکستان در یک نقطه گره خورد. بوتو باید از عرصه سیاست پاکستان حذف می شد. حذف او البته که جریان غیر نظامی کردن حکومت را در پاکستان سالها به تعویق می انداخت.

اگر ماجرای ترور خانم بوتو را به دقت ارزیابی کنیم، به چند نتیجه خواهیم رسید.

۱- ترور بوتو کار مشترکی از ارگان های امنیتی پاکستان و افراط گرایان مذهبی بود.

۲- از آنجایی که بعد از اینکه خانم بوتو توسط یک فرد ناشناس تیرباران شد، فرد دیگری خودش را در نزدیکی موتر حامل بوتو منفجر کرد. این تیرباران و آن انفجار تنها می تواند حاصل یک طرح مشترک باشد.

۳- آن چه که به نام بمب گذاری های انتحاری خوانده می شود یک حرکت کاملا سیاسی بوده و مبنای مذهبی ندارد.