حمیرا نکهت دستگیرزاده

 به درستی که ما از آن خدایم و به یقین به او بر میگردیم

            الحاج دگروال غلام دستگیر مجیدی جاودانگی را دریافت

تا چشم باز کردم او را کمال دیدم: کمال خوبی، کمال زیبایی، کمال متانت، کمال مهربانی،کمال آراستگی و کمال وارستگی روزما با طلوع صدایش از مشرق قران بیدار میشد ما  در صدای مهربان مادر، صبح میشدیم .روز از ما نور میگرفت عصر ها که پدر به خانه بر میگشت؛ نشاط چراغ سقف مان میشد،چشمان مادر با دیدار پدر می درخشید،لبان شان سفره لبخند های شادمانه یی بود که برای ما گسترده میشد.
 

پدر که می آمد،خانه بزرگ میشد،مادر روشن میشد ما می درخشیدیم،فقر رنگ می باخت یاءس در طنین گام های پدر میمرد،امید در چشمان عسلی مادر، زاده میشد.باغ سبزچشمان پدر تا به بهار نگاه مادر می پیوست خانه چراغان میشد ما نغمه میشدیم ما صدا میشدیم ما دروسعت هستی رها میشدیم ما مالک همه ی لحظه ها میشدیم ما پلکانی تا دیدار خدا میشدیم.
 

پدر ابراهیمی شد و در روز عرفه جان به قربانگاه دوست برد وهدیه اش پسندیده آمد  آنگاه بر او عیدشدو بر ما ماتم  که تن نازنین اش را به عیدی خاک بردیم و دو قدم دورتر از آرامگاه مادر روی خاک سیاهی ایستادیم و پدرگفتیم و آنروز 19 روز از آخرین ماه سال 2007 میگذشت که پدر دیدار از ما دریغ کرد. 
 

اینک نه مادر نه پدر ، ما هفت تن سرگردان صدای خویشیم. ما هفت ناز پرورده ی عشق و اشتی برنخاسته از سوگ مادر به سوگ پدر نشسته ایم و تسلای مان دیدار دوستانیست که به فاتحه قدم رنجه میدارند.دوستانی که پدر را از نزدیک می شناختند بر مهربانی ،فهم ، درایت ،دینداری اش گواه اند و رفتار و کردار ش را به نیکویی میستایند، دوستانی که ما را - هفت فرزند را -میشناسند میدانند که عاشق آن جفت سفر کرده ایم.دوستانی که مرا میشناسند میدانند که وابستگی ام به آن دو قبله،  ابدیست. از زمین به سینای سینه ام کوچ شان میدهم تا آتش مهر شان نشان جاوان عشق باشد.

اینک من شکسته پر شکسته خاطر به سوگ آن مرد، آن بزرگمرد که لبخندش چراغ وار در آخرین ساعات حیاتش دل مرا روشن میکرد می نشینم و این نشستن  مرا به دشوار ترین باور، پیوند میزند باور اینکه دیگر دیدار پدر حسرتیست قیامتی!که دیگر صدای پدر را نتوانم شنید جز در خواب ،که دیگر دست پدر را نتوانم بوسید جز در رویا که پدر از روی زمین خدا کوچید تا جاودانه در روان من خانه کند.

***

فاتحه