کابل ناتهـ، افسر رهبین، بیست سوگسرود

کابل ناتهـ kabulnath






	افسر رهبین
بیست سوگسرود برای موجزده گان آسیا



به نام خداوند بخشاينده و مهربان باد و مباد! آنچه برای من و هر آتشزدهء باغ و در باغی* آتشزدهء در چهار م یک سدهء پرگزند و پرگزار محسوس بوده است؛ موجخیزهای و توفانهای آتشینی است که گوگرد آن را تجاوز ساخته و آتش ان را نیز مداخله و تجاوز افروخته است. سیل آتش بر سرزمین من چنان سرازیر گردید که، تا قامت بودمان فروریخت و تا ریشه بودمان برکند و سوخت، و چنان شد که دیگر از گرمی خورشید در ( خانهء خورشید ) نیز می هراسیدم. از همینجاست که ما با قربانیان و موجکشته گان سونامی ـ و همه موجزده گان جهان ـ فریاد های همآوا داشته ایم. من با فریادهایی از سرزمین توفانزدهء خویش، این« بیست سوگسرود» را برای قرباینان " سونامی آسیا " گریسته ام، که نثار داغها و دریغهای آنان باد! با این آرمان که، دیگر " اژدهای آب" و " اژدهای آتش " را بر جغرافیای " آدم " ، دهان کشوده مباد! محمد افسر رهــــبین دهلی نو، جدی ١٣٨٤ ١ ابری، نه رعدی، نه توفان از کجا آغاز یافت حالیا، در تمامت ساحل هیچ گلدسته یی خدا را صدا نمیزند ۲ وقتی دریا خشم پنهانیش را غریو زد، قایق سالخورده تکه تکه از هم پاشید و آنگاه، ماهیگیران خسته یکه یکه به دام نهنگ افتادند ٣ آنشب، درخت سرو، پر از میوهء نور بود و صلیب کوچک، بر سینهء مرمرین مریم میدرخشید که نهنگ موج دهن باز کرد حالا در تمام جزیزه، زنگی به صدا در نمی آید ٤ موج توفنده چنان خشمگین و غریونده صفیر تاراج را نواخت، که (شام) با چندین دست بنده گان غرقه را، دستگیر نتوانست ۵ به ابرهای تیره بگویید، دیگر بر این جزیره نبارند میخواهم، دریای دم کرده بخشکد تا من، محبوب موج بردهء خود را باز یابم ٦ ( آدینه )، در شام آدینه اینگونه مینالید: " الههء آفتاب را شش گرده نان سپید، نذر کرده ام تا فرود آید و دریای خونی را بسوزد آنگاه خواهم دید فرزند قهوه یی ام را کجا پنهان نموده است ۷ هیچکسی نگفت: کدامین تروریست بمب را تهء پای دریا منفجر ساخت که اژدهای موج سراسر ساحل را به کام دوزخین خود فرو برد ٨ پرندهء کوچک قهوه یی رنگ بر کاکل خرما بُن بلند نجوا سرداده است و مادری سوگوار مروارید اشکهایش را دامن دامن، به دریا میریزد آه، چه غم انگیز است سرود موجزده گان ٩ ای دریاییان! ای ماهیان کوچک، ای ماهیان بزرگ: صدایم را میشوند؟ فرزند بیست سالهء من هرگز توری نبافت، ماهیی شکار نکرد شما، یونس [i] مرا، پس نمیدهید؟ ١٠ دیگر برای من، ماهی غذای حلال نخواهد بود چرا که شکم دریا، از نعش عزیزان ما آگنده گردیده ١١ " مان "! " مان "، او " مان " هزاران از این گلبرگهای فریاد، در ریگزاران ساحل خشکید اما، دستان نوازشگر " مان " دیگر، از چودیهای سیاه (سری) کوچک گرده بر نمیگیرند ١٢ مهتاب، همچنان می تابد بر ماسه های ورم کردهء ساحل بر خرما بنان خمیده بر خاک و بر همه خانه های فروریختهء جزیزه مگر ( چاندنی ) من سر از بالین خواب بر نمیدارد ١٣ وقتی دریا از خشم لرزید و موج، چون ببری گرسنه، غریدن گرفت پیرمرد در تهء خرما بُن نور میبافت حالیا، دو هفته گذشته است، اما، مرد از تهء دریا بر نگشته است ١٤ ( دیو)، دلشکفته و شادمان بود که در چهلمین پاییز عمر خویش خانه یی از نی و کندر میبافت اما، سیل حریص نگذاشت، چارمین فرزندش تهء سقفی به جهان آید ١۵ دیگر بر این جزیره نسیمی خوشایند نمیوزد چرا که آسمان اینجا نیز آلوده از غبار شک گردیده است و فرشته گان لبخند به سر زمین ابرها کوچیده اند ١٦ کبتوتر کبود با جاغور لبالب از دانهء برنج بر فراز ساحل توفانزده سرگردان است موج چوچه دزد را، چه کسی تروریست نمیخواند؟ ١۷ هنگام که لشکر ویرانگر موج بر قلمرو ساحل تاخت دزدان دریایی تجاوز را ستودند و دریا، با دامنی پر از غنیمت مرگ به بارگاه خویش برگشت ١٨ جوقهء کودکان گرسنه چشم به آسمان دوخته اند در فضا، نه زاغی، نه کبوتری پیداست صدای مژده بخش هلیکوپتری پیداست ١٩ از خانه تا قهوه خانه یکصد از قهوه خانه تا معبد یک هزار و از معبد تا خیمهء (یو،ان یکصدهزار آه؛ چه آسان گرفتند شمار کشته گان ما را ۲٠ بهار، دیگر بار برمیگردد و پرنده گان عاشق باز، سرود های گمشده را سرمیدهند آنگاه، من نیز پشتارهء خاطرات شیرین را به کشتزار میبرم تا همه نی ها از شکر لبریز گردند. [i] -اشاره به فرورفتن یونس پیامبر الهی در بطن ماهی * من در سرودهای خود همواره، (باغی) را با نسبت سبز باغ به کار برده ام و هرگز با نسبت و بار منفی (بغی)، نه!.