آرش آذیش

اشتیاق

نا هنگامی ِ جلوس  ِ

این اشتیاق را با سریر ِ

خاکسوده ی این کهنه درد

چگونه می توان با اشکی شادباش گفت

وقتی چشم ها چشمه های خشکیده ی

انتظاری بی سر انجام اند !

طرحی

 از دور ها

ازدیر ها

 ازیاد های روشن تر

بر اجاق ِ خموشی

شعری  خواهد پخت ؟