داکتر اسدالله شعور

مرثيه ی عشق

مـبـحـثِ  عـشق ازین کـهنه کتاب افـتاده

                        نه همین بخش اول، بل دو  سـه باب افتاده

ادب آمـوز چـی آگـه شـود  از عالـمِ عـشق

                        سـبـق مـهـر چـو اینـجا ز نصاب  افـتاده

همه تدریس ز کین است و عداوت ، ز عـناد

                        چی خـوش از چهـره ی ابلیس نقاب افتاده

نغمه ی هستی از آن خالی ز شورست و صفا

                        که جـلـو تـار مـحـبـت ز ربـاب افـتــاده

عـشـق بر تارک هستـیست درخشنده گهر

                        حـیـف کـز تـاج زمـان گـوهـر ناب افتاده

دل خـالـی ز  مـحـبـت چو کدوییست تهی

                        که ز بیهوده گی خـود بـه عـذاب  افـتـاده

ره بـه جـایـی نـبرد  از خـمِ این پوچستان

                        شـهـسـوار دل مـن ، گـر  به شتاب افتاده

بس که پویـید ره ی منزل عشق و  نه رسید

                        رفتـش از دسـت عـنـان، پا ز  رکاب افتاده

مویـه بر حال دلم، سوز  درون کـرد فـزون

                        گـریـه ی مـا بـود اشـکِ ز  کـبـاب افتاده

 ٢٦  نوامبر ٢٠٠٧