افسر رهبین

بیمی و خلسه یی

بوی بیتابی را
با روحی که برایم باقیست،
چندان حس میکنم
                      که زخم، شگفتن را
با دلی بیرون از خویشتن،
جاریستم
          بر این سر زمین بی مرز تپیدن
اگر چه نسیمی نیست
                          دیگر از آن وزشهای مانوس،
و بیم هست و خلسه نیز
اما،
شب از دود سوختن من،
                                سیر نمیگردد.


کابل