کابل ناتهـ، افسر رهبین نامهء سپید

کابل ناتهـ kabulnath






	افسر رهبین
نامهء سپید


هان ـ مادر؟ زندگی لرزهء یک دلهره است تب یک وسوسه است روزهای پاییز، چه قدر دلگیر اند خاصه دیدار پریشانی باغ خاصه دیدار هراسانی برگ و تهی ماندن لانه هان، مادر! که چه اندازه مرارت دارد شب یخدامن چله وقتی می بینی، همهء بستره ها برچیده ست وقتی میبینی، که اتاق خفه و بینفس است. چه قدر می میری و آنگاه، برهء یاد عزیزانت را به تهء خیمهء تنهایی خود میخوانی و برایش علف بیخوابی میریزی آه، مادر! چه قدر در وطن مادریی خویش غریبی هان، مادر! در محیطی که با ساز مسلسل، باید تخم پاشید، آب آورد، درو انداخت، چپر بست، در محیطی که با غرش خمپاره، باید توت رفت انگور چید، در محیطی که شب و روز کفن باید دوخت پس هر چند خبر (فاتحه) باید خواند، پس هر چند قدم دستها را به دعا باید بالا کرد، سر هر دیدار بایست زانگیزهء اشکی پرسید و به داغی گریید. ‏مرگ اگر خواهش معقولی نیست، ‏چه بدی دارد؟ ‏مادر! ‏روستای ختن ما این عروس کهن ما ‏باز هم ذوق جوان دارد سرخ میپاشد گندم سرخ میچیند ‏ انگور ‏سرخ میپوشد و در آتش خونین سپیدار، ‏وضو میگیرد آه ، مادر! ‏که چه حد در تب خود سوزی این لاله جگر ‏ سوخته ایم باش مادر! ‏باش تا خود را تسکین بکنیم ‏زندگی باشد از آنها که دراین دور عزاداری، شیوهء ضرب زدن را ‏دوران تب سرمایه و ثروت را خوبتر میدانند ‏ودر آرایش شخصیت شهرینهء شان خوب حکیم اند زندگی باشد از آنها که سر سفرهء شان ‏الکل فراوانتر ازآب است ‏ زندگی باشد از آنها ، که در آخور اندیشهء شان ‏جو ذلت دارند ‏ و جگر ها شان از خون شجاعت خالیست ‏زندگی باشد از آنها که درون شریانها شان ‏خون بیدردی ‏خون بیرنگ اسارت جاریست زندگی باشد از آنها که برای عضلات تن شان بیشتر می کوشند ‏تا برای مویی ایمان اندر سوشان هان، مادر! خون فرزندانت رانگان نیست سبد نازک اندوهت را از تب وسوسه خالی کن که خدایی که در آنست، قهر خواهد شد! بگرام