چون آبشار مایه زجان ریز و صاف کن

بانــــــور آفتــــــاب تو خود را شــفاف کن

از تنـــــــــــگنای تیره برون آوجوش زن

آن گوهـــــر نهفتـــــه برون از شگاف کن

در سنگلاخ زنـــــدگی جـــان عزیــــز را

بر صخره ها بکوب ونه میل خلا ف کن

از شیرهءوجود ببخشای وزندهســـــــــاز

سحر بهار وبســــــــــتر صــــحرازفافکن

تا ساغرت براست بنوشـــان ونوش کـــن

بیمانه چون تهی شــــــــــود آن دم عفافکن

دار وندار خود برهء دوســــت کن فـــــــدا

چون ســــرنبودبا تن بی ســــرطواف کن

اینست رمز هســـــــــتی وقــــانون زندگی

در خاک دانه ریز وچنـــــــــین انکشافکن

ای حاصل فشردهء هستی وجــــــــــود تو

برخیز از گلیم وســـــــــرت از لحاف کن

از قلب کوه نالـــــــــهء اقراء تو گوش دار

کوهش توان نداشــت تو او را معــاف کن

بشنو بگوش جــــــان تو ندای الـســ ـت را

یعنی زخاک سیر ســــــــوی کوه قاف کن

زین تیره خاک جنت اعلی است ســــاختن

فرصت کم است وخود آمادهء مصاف کن