کابل ناتهـ،


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سلیمان راوش

 

 

 

اشک غرور

 

 

 

 

برگی از شاخه جدا شد،

                           غلتید

مرغی از شاخه پرید

ودرخت

چو بلندای غروری خندید

                        و گفت:

فصل سرمایی من

                    می گذرد

دختر سبز بهارم

               در راه ست

آنگهی

شبنم اشک

سرد و خاموش زچشمان

                       درخت

به زمین

                      باز چکید

خاک چون چشم زمان

                    مژه گشود

اشک

در عمق زمان رفت فرو

تا  لب چشمه رسید

                    و درخت

چو بلندای غروری خندید

                       و گفت:

 فصل سرمایی من

می گذرد

دختر سبز بهارم

                 در راه ست

 

 شهر خجند ، تاجیکستان، 1992.

************

بالا

دروازهً کابل

شمارهء مسلسل ۵١             سال سوم                    جون ۲۰۰۷