|
کابل ناتهـ،
|
دو سروده از شکرالله شيون
آه
يادي اگر ز قامت شمشاد ميكنم از اوج ناتواني خود ياد ميكنم
ديويست فكر و ذكر مرا ميخورد به شوق من فكــــــر ذكـــر و توبه و اوراد ميكنم
"خاكـم بباد ميرود و آتشـــم به آب انشاي صلحنامهء اضداد ميكنم"(1)
جمعــي غلط قلمزن آسايش من اند بر هـر غلط به خامهء خود صاد ميكنم
ديشب به آه و ناله چنين گفت بيستون نفرين به زخم تيشــــــهء فرهـاد ميكنم
ستراسبورگ/ فرانسه 20 اگست 1998 (1) ابوالمعاني بيدل
پس از ســـالها
بعد نماز عشــاء خفته كنون آمدم بهر نماز سحر غرقه به خون آمدم
من بخود افتاده مست، تير به پشتم نشست تير بگو روز خــــويش چون تو برون آمدم
خلق هراســــان كه دزد، برد دوصد قافله دزد هراســــــان كه من، قافله گون آمدم
عقل اگر ميخورد، جان مــــرا گو بخور عقل كش عقل ســـوز، پاك جنون آمدم
خلق! مترسيد ازين رهزن جان و خرد رهـــزن جان و خرد! باش زبون آمدم
ستراسبورگ/ فرانسه 23 جنوري 2000
************ |
