افسر رهبین

سلام

غرش فاجعه
                دمادم بر پیشانی زمان جاریست
کهکشانی در سینه باید
                تا از این گرداب خون گذشت
چیزی مرا به استقامت
                                         میکشاند
چیزی مرا به استحالهء تنهاییت
                                            فرا میخواند
آسمانی و زمینی
                  از آیینه باید
تا جای ستاره و سرو
                   ترا دید

در انتهای جزیرهً شب
آنگاه که هندوکش شانه ات
                                  آزادی را طلوع کرد.

کبوتران عاشق
بوی روشناییت را
                  دیوانه گشتند
گفتار های خشونت
در استحالهء هر گامت
                           از خویش صلیبی ساختند
تعریفی لذیذ
              از تو باید داشت
چرا که آتش و آب هم
                                  در دستان تو باهم
عشق را
             معنای مشترک می بخشند
در حضور تو
               از هفتخوان فسانه یی نباید خواند
چرا که هرگام،
ترا فراخوانیست
                به سوی ظلمات

ترا برای خودت، نه
برای خودم، نه
برای ملتم دوست دارم
بگذار،
زرادخانه های زمان
خواب نابود کردنت را
در حق السوق گلوله هایشان
تعبیه سازند

اگر همینگونه
           آزادی را عاشق بمانی،
وطن
           میراث اختیار تو خواهد بود!

************