|
در سرخط های بسیاری از گزارش های رسانه ها در بارۀ تجلیل از سال نو٢٠۱۱عیسوی، خبر خونریزی های آدمکشانه در قاهره، نیز راه یافته بود. هنگامی که تعدادی از عیسوی باوران در کلیسایی مشغول دعا خوانی بودند، انفجاری پیکر کلیسا را لرزاند و جان تعدادی از دعا خوانان را ستاند. در فاصله های چند متری آن، شمار دیگری از رهگذران بیگناه در آتش بیداد آن انفجار سوختند. این عمل در واقع پیامی بود که از دل سیاه ترورسم برخاست وبه پیشواز نفرت انگیز سال نو عیسوی رفت.
پیش از انفجار قاهره، خبرهای حاکی از انفجارهای انتحاری در افغانستان و پاکستان بردامنۀ نگرانی ها و تأثرات افزوده بود. دخترشانزده ساله یی در پاکستان، با انفجار خود، بیش ازچهل تن از آواره گان وبیجای شده گان مظلوم را هنگامی به قتل رسانید که در قطار دریافت قوت لایموت از طرف مؤسسات کمک رسانی و توزیع مواد غذایی ایستاده بودند.
به دنبال آن دهشت افگنی ها بار دیگر صدای مهیب و دهشت افگنانۀ انفجارها، درین کشورها وایران ادامه یافت. صدایی که ناقوس خطری را هرروز بیش از پیش درگوش مردمان منطقه فرو می برد. معلوم است که این خطرهردم موجود به ویژه درکشورهای منطقه، راحت حداقل راه رفتن وکارکردن ودر یک جمله پای از منزل بیرون نهادن را با تهدید از دست دادن جان بار آورده است.
با وجودیکه درکشورما در پیشینه ها نیز انواع ترورهای سیاسی را داریم، اما رخسارۀ ترورها بیشتراز گونۀ دولتی بوده اند. ترورهای سالیان پسین، بیشتراز پرورشگاه وتغذیه گاه نوع بن لادنی آن حکایت دارند. بیگمان زمینه هایی که درمعرض استفادۀ سؤ لانۀ مادر یا القاعده قرار میگیرد، درکشورهای پاکستان و افغانستان وجود دارند. عقب مانده گی های اجتماعی، بی توجهی به رفاه عمومی،بیکاری ومردم آزاری های بروکراتیک، به بهره برداری های تروریستی، به جلب وجذب به ویژه جوانان احساساتی مدد رسانیده و آنها را با شیادی و فریبکاری به قربانگاه ها میفرستد. تروریسم گونۀ سالهای پسین که مرز پاکستان وافغانستان نمی شناسد، وجه مشترک خویش را تنها از لانۀ اصلی القاعده نمی گیرد؛ بلکه در اثر پیوند ها وعلایق مشترک و موجود در منطقه، به سوی هماهنگی، همیاری وهمکاری هایی بیشتری ره پیموده که درد
سر آفرینی بیشتر آن را نیز تضمین تواند کرد. یکی از اسباب رشد این گونۀ ترویسم، خدمات ناشفافی است که ایالات متحدۀ امریکا انجام داده ومیدهد. حملات نظامی بی محابا و غیرمسؤولانه که با رها سبب مرگ اندوه بار بیگناهان شده است، بذر نفرت در دلهای ناراضیان را کشته و لقمۀ مساعدی را در دسترس شکارچیان تروریست برای جذب ناراضیان تشکیل داده است.
سیاست های نا روشن وپهلو دار، که به صورت های تهدید آمیز ونظامی و ازسوی دیگر با همنوایی و تماس ها وروابط پنهانی وعلنی با حلقات وابسته به تروریسم منطقه، چهره نموده اند، به رشد وتوان بیشتر عملکرد تروریستی وطرح مطالبات سیاسی و فزون خواهی تمام شده است.
ماه های پسین که بارها سخن از استراتیژی امریکا/ ناتو وکشورهای غربی درافغانستان و پاکستان حضورداشت، نتیجه در تمرکز خدمت به پاکستان رسید. برای دولت پاکستان، کمک های مالی سرشاری وعده داده شد. باصراحت بیشتراز حضور رهبران حلقه های تروریستی در خاک آنکشور اشاره شد. حتا حملات مستقیم نظامی طیارات بدون سرنشین وارد کار زار سرکوبگرانۀ تروریست ها شدند.
اما برای افغانستان، سیاست دیگری در پیش گرفته شده است. از پیروزی مبارزه علیه تروریسم و داشتن توفیق درین عرصه گفته می شود. درحالی که هفته وار وحتا روزانه دهشت افگنی های تروریستی حوادث تأثر بارمیافرینند. در برابر این تروریست ها که وابسته به تحریک اسلامی طالبان افغانستان استند، سیاست تمکین ، سازش ، عقب نشینی در دستور کاراست. زیرا طرفداران طالبان در دستگاه های دولتی به دلایل معلوم با دلبستگی وعلایقی که بدانها دارند، چنین سیاست را خواسته ومی خواهند. اما امریکا وغرب، به توجیهات دیگری متوسل شده اند. آنها مبارزه با تروریسم را در چارچوب مبارزه وسرکوب برخی از کادرها ورهبران القاعده به ارزیابی گرفته اند. وبرای اینکه پای از سرکوب تروریست طالبی بیرون بیاورند، دیریست که نام های من درآورد " میانه رو" بر آنها نهاده وبه دید و بازدید های علنی وپنهانی پرداخته
اند. اما طالبان آنها را مصاف می طلبند.
این گونه تلاش های آگاهانه میرسانند که قطع رابطۀ طالبان با القاعده، پایان برنامۀ مخالفت آمیزامریکا/ غرب با طالبان است. اینکه درافغانستان طالبان همه ویژه گیهای تروریستی را به نمایش می نهند، اینکه با مسخره گرفتن همه پیشنهادات دولت افغانستان، با سرسختی به مخالفت خویش ادامه میدهند واینکه چه بلای تروریستی دولتی را روزی بازهم برسرمردم افغانستان بیاورند،برای امریکا وغرب مسألۀ جدی نیست. اما نمی شود گفت که درانجام این تصمیم خویش مصمم اند. برخلاف در زمینۀ چنان تصمیم گیری ها نیز بحرانی وجود دارد. این بحران را هنگامی به وضاحت میتوان دید که وقت خروج قوای نظامی را ازافغانستان تعیین میکنند. عده یی مانند معاون رئیس جمهور امریکا، در ابراز نظرخویش مبنی بر خروج قوای امریکا قاطعیت نشان میدهد، اما منابع دیگر دچار گونه یی تردید وتذبذب اند. همین وضع را در دولت آلمان
نیزمیتوان دید.
زیرا ناکامی ها درافغانسنان وفشارهای ایجاد شده درین کشورها، سبب طرح بیرون آوردن نیروهای نظامی میشود،امانیازهای ناگفتۀ استراتیژیک وضروریاتی که حضور قوا را درمنطقه ایجاب میکند،از احتمال ادامۀ حضور قوا صحبت دارند.
با توجه به آنچه تا حال گفتیم، امریکا وغرب به سیاست روشن در قبال پاکستان متوسل میشوند. پاکستان اهمیت همه جانبه واز جمله مبارزه با تروریسم را نزد کشورهای غربی وامریکا حایز خواهد بود. در برابر افغانستان سیاست ناروشن، دوپهلو، بحران آمیز وهمراه با نارضایتی از سران دولتی ونا کارآیی آنها ادامه میابد. نارضایتی مردم که اکنون سر به فلک کشیده است،دولت و حامیان آن را نیزنشانه می گیرد.طالب برای رشد وبهره برداری های گوناگون خویش ازین زمینه های مساعدی استفاده خواهد کرد.
اما نظرکلی به وضع دو کشور پاکستان وافغانستان و واکنش هایی را که تحریک های اسلامی در پاکستان علیه سیاست جدی تر امریکا درآن کشوردر پیش خواهند گرفت، از رشد تشنج حاکی است. زیرا لشکرکشی امریکا و کشورهای متحد آن به افغانستان و تشبث جدی تر در پاکستان، توانست به حیث تسلیتی برتراژیدی ۱۱سپتمبر باشد. توانست تعدادی از تروریست ها را درمنطقه بکشد ویا به عراق رهسپار نموده وبا سهولت به دام بگذارد.
با ترکیب آفرینی در ساختار دولتی افغانستان توانست، نهادهای سنتی، عرفی و مدنی استبدادی ویا دموکراسی خواه را با جنگ های زرگری درکنارهم بنشاند وگاهگاهی از طرف ریاست جمهوری آن را به استهزا وسخریه بگیرد، مدت چندی توانست در دل مردم آرزوی بهبودی و دیدار با افق های خوب بیافریند . . .
اما بدون اینکه بیشتر روی نتایج معلوم ونگران کننده باردیگر صحبتی نماییم، باید این دگرگونی را هم در نظرآوریم که تحرکات تروریستی منطقه، ریشه وشاخ وپنجۀ بیشتر گرفته اند. و دقیقا ً این غده های مداوا نادیده ونابریده از پیکر منطقه، بزرگترین درد سر آفرینی وچالش های خونبار را در سر راه هرنوع تلاشها و زنده گی مردم بارخواهند آورد. |
