ستاره­گان فروریخته ز دامن شب!

به زیجِ کهنه­ی پیشینیان ژرف­اندیش

روایتیست

 ـ ز گفتارِ کهکشانِ ازل ـ

که:

 ـ اختران؛

            همه در پهنه ام ستاره بُوَند.

و در مدار خودی

                  هریکیست

                        خورشیدی.

ستاره­یی که فرو می­فتد

                        ز اوج

                                به قعر

ستاره نیست؛

            وگر بر زمین رسد،

                            سنگ­است. ـ

          * * *

اگر به­جبر زمان از مدارت افتیدی،

و گر دوباره میسر نشد که ماه شوی،

و یا که مهر درخشنده در گذرگه­ی روز؛

ستاره باش به دامان شب

                         که اخترکان؛

اگر که نور به هامون و کوه نمی­تابند؛

مسیر قافله­ها را نمی­کنند روشن؛

ولی؛

هزار مسافر

به دشت و

            وادی و

                        کوه و کمر،

                                   به هر هامون

ز کورسوی ستاره مسیر می­جویند

                               و ­راه می­پویند.

            *  *   *

ستاره باش! به دامان شب

و رهرو را

بده امان

از شب.

پنجشنبه ١٦ ثور ١٣٨٩ش/٦ می ٢٠١٠م