اگرچه شهرت مجله ی پلی بوای، از نیم سده به این سو، زاده ی به نمایش گذاردندن تن های برهنه بانوهاست ولی این گاهنامه درین اواخر تجربه هایی را در رستا پوشانیدن تن های مرد ها به راه انداخته است. پیش از آنکه در مورد نیت نوی این مجله رقم زنیم، بهتر است یک نگاه ی شتابزده به گذشته ی نشرات آن بیاندازیم.

نخستین شماره مجله پلی بوای در سال ۱٩۵۳ انتشار یافت که عکس هنرمند مشهور آن زمان مارلن منرو
پشتی اول آن بود.

رؤیای نشر عکس های برهنه ی خانم ها و مدل ها حدودأ ۵۷ سال پیش از امروز به خواب هیوهیفنر، یک جوان ٢٦ ساله کلفورنیایی آمد و عمر نخستین شماره ی آن نیز امروز پوره ۵۷ سال شد در حالیکه ناشر آن (هیوهیفنر) پا به سن هشتاد و شش سالگی نهاده است.

اداره نشراتی مجله به این باور است که عکاسبرداری پیچ و خم جسم خانم ها که نزاکت و سلیقه را همراه دارد در واقع یک هنر است ازینرو این مجله را به هیچوجه فاسد اخلاق نمی توان شمرد. به گونه ی که آشکارا گردیده، شمار بیشتری نقادان ادب و هنر نیز به این پندار همنظر بوده اند.

چنانکه هنرمندان سرشناس مانند مارلن منزو، جین، ارسله، جینت جونز، متونا و دیگر چهره های شناخته شده حاضر گردیده اند که برای این مجله تصاویر برهنه خویش را پیشکش بدارند. از سوی دیگر نویسنده  های سرشناس مانند آرتهر کلارک، ایین فلیمنگ، مارگریت ایتود و ولادی میرنوباکوف، بهترین داستان ها و فراورد قلمی خویش را برای پلی بوای نبشتند. برای این نویسنده ها چقدر پول تادیه گردیده به کس آشکارا نیست ولی خانم هاییکه در مقابل کمره عکسبرداران این مجله حاضر می شدند در آغاز صرف مبلغ پنجصد دالر برای شان تادیه می شد.

نییود مادل، در سال ۱٩٦٠ یکهزار دالر دریافت کرد، در ۱٩۶۶ دوهزاروپنجصد دالر،  در ۱٩۷٠ در ۱٩۷۸ ده هزار دالر ، در سال ۱٩٩٠ بیست هزار دالر و در سال ۱٩٩٩ بیست و پنج هزار دالر.

البته در هفت سال پسین، کدام اضافتی در رقم مزد این مودل دیده نشده زیرا سطح فروش این مجله محدود گردید که دلیل عمده ی آن دسترسی به شبکه ی جهانی انترنیت و منع فروش مجله از سوی برخی از ممالک بوده است.

ہیو ہیفنر، صاحب امتیاز و مدیر مسوول مجله با چند تن از خوبرویان

در پاکستان، پخش و فروش پلی بوای منع است. هرگاه شما کدام شماره بخش آسیایی این مجله را در پاکستان دیده باشید در حقیقت او از طریق هندوستان به گونه قاچاق وارد پاکستان گردیده زیرا در هندوستان ممانعتی در پخش و نشر آن وجود ندارد.

افزون بر پاکستان، در کشورهایی مانند چین، برما، مالیزیا، تایلیند، تایوان، سنگابور و عربستان سعودی پخش این مجله منع است. چاپان در حالیکه کشور آزادی پسند است ولی نمایش اعضای پوشیده ی انسانها منع است چنانکه درین کشور مجله پلی بوای به گونه استثنایی نشرات دارد.

اندونیزیا، از رهگذر رقم نفوس، امروز بزرگترین کشور اسلامی در جهان بوده و آزادی بیان در قانون اساسی آن کشور تسجیل یافته، مگر از تابستان امسال نشر این مجله در آن کشور اعلام شد. با وضف مخالفت تنظیم های اسلامی و هجوم کارکنان آنها به دفتر مجله و سنگ زدنها، با آنهم این مجله نشر و به فروش رسید. البته پلی بوای که به زبان اندونیزیایی انتشار یافت با نشرات انگلیسی آن کلا متفاوت بود.

در اندونیزیا، مجله ویژه ی پلی بوای که گویا کم ضرر است، انتشار می یابد

گفتنی است که پلی بوای، به نزده زبان دنیا به شمول زبانهای انگلیسی، المانی، فرانسوی، هسپانیوی، روسی ، ترکی، اتیالوی، عبرانی، پرتگالی، انتشار می یابد. حتی برای کشور های اروپای شرق، این مجله به زبان ساده ی انگلیسی به چاپ می رسد.

لیکن با وصف گسترده جهانی این مجله، فروش کلی آن از سه میلیون جلد اضافه نیست. عام شدن انترنیت و نشر مجله " پنت هاوس" امید پخش بیشتر آن را کاسته  است. بنابرین، اداره مجله پلی بوای در فکر کارهای نوین و ابتکار های جدید است که می توان از ساخت و طرحریزی لباس های نوجوانها با عکس خرگوش برشمرد؛ عایدی که از راه نشر تصاویر برهنه ی بانوها ممکن نبود، با پوشاندان و سطر تن های نوجوانها امکان پذیر گردید.

لینک اصلی

http://www.bbc.co.uk/urdu/regional/story/2006/09/060920_playboy_business_uk.shtml