ازقدیم الایام رایج بود که سلاطین، پادشاهان وامیران برای همدیگر تحایفی میفرستادند. همینطور پادشاهان کشورهای اسلامی برای خلفای بغداد تحایف ذی قیمت روانه میکردند. تحایف اگرزیاد ومرغوب بود، سبب خرسندی تحفه گیرنده میشد. از همین خاطر پادشاهان ویا هر تحفه دهندۀ دیگری، سعی میکرد که تحفه اش به دل طرف تحفه گیرنده چنگ بزند. بعدها مخصوصاً درچند ده سال اخیر دروقت مسافرت زعمای کشورها، کشورمیزبان تحفه یی را در ختم مسافرت به مهمان و به ذوات معیتی اش تقدیم میکرد. تحایف میتوانست تفنگ، لباس، اجناس قیمتی ، قالینچه های قیمتدار،حیوانات ، شمشیررا شامل باشند.

   درافغانستان برای همچو مهمانان بیشتراوقات ، پوست قره قل وقالینچه های مرغوب تحفه داده میشد. یگان وقت، میدیدند که مهمان به کدام چیز علاقه نشان داده است. اگر امکان داشت همان شی مورد علاقه اش را برایش تحفه میدادند.

  از سابقه ها، می گفتند که همان قطی نصوارمشهور که دوست محمدخان بطور نشانی برای افضل خان فرستاده بود که از جنگ علیه انگلیسها دست بکشد، تحفۀ پادشاه بخارا بود.

   بعضی اوقات دولتمردان تحایف را به جای های مخصوص مثلا ً به موزیم ها می سپردند. ولی در کشورما کمتراین کار را میکردند. تحایف مال شخصی شان بود. طوریکه شهروندان را رعایا ی خود یا میکردند. مال ودارایی ها وتحایف همه وهمه را از خود دانسته وبرای خود نگهد اری می کردند.

   اگرپول و پیسه یی داده شده است، دورقم را میتوانیم یاد نماییم : یکی که به دربارهای خلفا روان میشد ونام مالیه را میگرفت و دیگری که انگلیسها برای امیرصاحبان بلی گوی میدادند. تادرمقابل آن، استقلال خارجی افغانستان به آنها تعلق بگیرد. امیران از آن پول وپیسه برای حرم و مامورین ومصارفی که برای سرکوب مخالفین ضرورت داشتند، استفاده میکردند. البته به چنگ آوردن مالیه از مردم بیچاره هم یک منبع خوب عایداتی دربارها بود.

  فعلا ً ازین مختصرکه بشکل مقدمه آمد میرویم بسوی اصل مطلب . البته خوانندۀ ارجمند  همین حالا هم مقصد مرا درک نموده است .   

    پول هایی را که جناب رئیس جمهور ما از دولت جمهوری اسلامی ایران گرفته از کدام نوع آن میباشد؟ آیا آن ملیارد دالر برای مصارف رئیس جمهور کفایت نمیکرد.؟ آیا شرم وحیایی وجود دارد.؟ اگر وقت لاف وپتاق باشد، نشان دادن غرور ولافوکی وگرد و خاک آن ، قصر ها را سرنگون خواهد کرد. مگر جای شرم نیست (از کلمۀ شرم صرفنظرمیکنم که کسی آزرده نشود) آیا جای تاسف نیست که یک رئیس جمهوردریک چوکی مقررمیشود برای وطنش ملیارد ها دالر اختصاص داده میشود. برای خودش هرنوع امکان پولی  در نظر گرفته شده است. برادرانش سرمایه های باد کرده را نصیب شده اند. تمام مصارف او از بودجۀ اختصاصی دولت تمویل میشود.  و . . .

  ولی همین رئیس جمهور بصورت پت وپنهانی از دولت ایران پول نقد میگیرد. لطفا ً بکویید که در کجای دنیا این کار شد ه واینقدر دیده درایی را کسی مرتکب شده است. آیا این پول ها رشوت های میباشند که دولت ایران( که از درک نفت سرشار بند وباز اینقدر پولها نیست) به کرزی داده  وگفته است: هرچه گفتیم، وهرچه کردیم خاموش باشی. مهاجرین بیچاره ات را دوباره روان میکنیم، خاموش باشی.

   عذر بدتر از گناه وقتی نمایان شد که کرزی و دولت ایران ونمایندۀ پول بگیر کرزی گپ های ضد ونقیض گفتند.

  به نظر این کمترین بنده گان خداوند، عادلانه این است که هیأت با صلاحیتی تشکیل شود. این هیأت همه موضوعات مربوطه را تحقیق کرده وبه ولسی جرگه وبه مطبوعات روانه کنند. وچقدر خوب بود که اگر این بارکرزی با گرفتن رشوت های جمهور مآبانه استعفا میداد تا این لکه از دامن دولت افغانستان دور میشد.

 قابل یادآوری است که پولهای گرفته شده به نام مردم وبنام وطن ما از طرف رهبران جهادِی از طرف کمیته های که مدعی خدمت به مهاجرین ومجاهدین بودند، هم ثبت است. این ها همه باید محاسبه شوند. پولهایی که ازینطریق یا سؤ استفاده ها جمع شده وسرمایۀ شخصی شده اند، باید به بیت المال تحویل داده شوند.