حدیث چاه

پنهان نمانده از نظرِکس نگاهَ ما

باشد گواهَ حالَ دلِ زار آهَ ما

موجیم وسربه ساحلَ غربت نهاده ایم

ایمن کجاست ازخطرِ موج ، جاهَ ما

مارا گناهَ خانه بدوشیست زان شکست

دوش وکمر زبارگرانِ گناهَ ما

کی مایه کس نهد پی همجوشیی کسی

شد بسته دسته ی گلَ با گیاهَ ما

ما هم دوامَ عافیتِ خود ندیده ایم

زین درد بی امان که شده عذرخواهَ ما

یوسف دلیم وشکوه زاغیارَیار نیست

روشن بود حدیث غم انگیز چاهَ ما

خاطرملول شد چوزصبحِ سیه ، مخواه

زرگر،  زرِ سپید زسیمِ سیاهَ ما 

غربت

به غربت سوخت جانِ ناتوانم

تما مِ  تا ر و پود و استخوانم

نمی ترسم زمردن لیک ترسم

به غربت  تا دمِ  مردن  بمانم

غریب

به غربت ازقرابت بی نصیبی

قرینِ غیری و د ور از حبیبی

اگردارای  قربی  یا که  بودی

به  غربت  اول و آخر غریبی

مجبور

مرا ا ز میهنِ  من  دور کردند

به این دوری مرا مجبور کردند

کشم دردیده خاکش را به غربت

که چشمم رازهجران کورکردند

خوارغربت

من  آن آلاله ی  صحرا نشینم

گلِ  خونین  دلِ  روی  زمینم

به باغِ  دیگران خوارم  اِلآهی

گلی را خوار در غربت  نبینم