درد وطنم عمیق وبس سنگین است

خلقش همگی فسرده ؤغمگین است

هرسنگ و گل و زمین وپلوان وطن

با خون رگی،فسرده ها رنگین است

کس نیست که دل شکسته هاشادکند

ویران شده های کشور آباد کند

در راس امور کشورم دزدانند

رحمی نکنند، به آنکه فریاد کند

هرسونگری گرسنه آید به نظـر

درهرقدمی هرآن ستاده به خطر

 امید خوشی ، نیابی اندر دل کس

برمردن خود کسی نباشد به حذ ر

هم بلبل وگل،سبزه پریش است به باغ

هم مرغ چمن بود کنون کرگس وزاغ

هر د زد و دغل ، ترانه  گوی مرد م

هرکور د لی ، ز پی به کشتار چراغ

وز درد وطن ستیغ بابا گرید

هیرمند و فراه ؤدشت بگوا گرید

سرخ است گرشک بخون سرتاقدمش

چون خشکی سبزه های صحرا گرید

زخمیست بهارو ابرو باران گرید

دریا به فغـــان و آبشــاران گرید

هر جوی وطن به آب مالامال است

وز دیده زبسکه چشمه ساران گرید

پندارو خیال ما فقد یک وجب است

بس مایۀ افتخار، قهروغضب است

فکری نکنیم،به رنگ و بوی تبسم

آینده نگر، کسی بیابی عجب است

دین گشته تبربه دست هرکوروکری

بر ریشه زند تیشه ؤ ، زخم تبری

در فکر بهشت وحوروغلمان بهشت

ویرانه کند وطن ، ندارد خبری

برتر زهمه ، قبیله ات یاد کنی

باآب و به تاب ، یاداجداد کنی

دانی تومگرزکرده ای اجدادت؟

ارزش بودش که دل بان شادکنی؟