عاشق خسته ! بپیرای دل زارت را

بکش از نای گلو عقده ی بسیارت را

بر سرِهیچ مپیچ ودگر از هیچ مگوی

خالی ازخویش بکن حجم شب تارت را

گره کورهوس بازکن از پشت نگه

با فلق بخیه بزن دیده ی بیدارت را

عاشق خسته ! زمان می گذرد تا که گذشت

زین بکن سوی افق باره ی رهوارت را

تکه ی ابرسیاه و دل تو هان چه شبیه ست !

توبباران ، همه اندوه دل آزارت را

فصل دلتنگی و غم رفت به پایان، عاشق!

بس کن افسانه ی «انگارنه انگار» ت را

ماسکو فبروری 2003