|
|
خاطره پناه گزید
هفته ی فرهنگ های گوناگون ـ خانواده ی تیموری، ٩سال بعد از فرار از حکومت طالبها، در المان بخت می آزمایند زیرا برگشت ناممکن می نماید.
از مایکه میتمایر
میونستر
"در جنگ های سال ۱٩٩٢ پدربزرگم در گذشت یک سال پسانتر برادر بزرگم در اثر فیر راکت ها جان باخت".
خاطره تیموری دوشیزه هفتده ساله، زبان المانی را هنگام بازگویی حوادث تاریخی، روان، آرام و بدون سکتگی صحبت می کند.
در روند همایش مردمان فرهنگ های گوناگون که از سوی نهاد «الف و ح» برپا شده بود، سرگذشت خویش را از افغانستان تا المان قصه کرد.
خانواده تیموری ناگزیر بود که از شهر کابل فرار کنند. زیرا طالبها آگاه گردیده بودند که خانم مریم مادر خانواده دوشیزه ها را پنهانی خواندن و نوشتن و رشته خیاطی می اموزاند، چیزیکه برای رژیم بنیادگرای طالبها قابل برداشت نبود.
بر خانه ی خانواده یورش گردید مادر زندانی شد. پدر خانواده می توانست در بدل پرداخت پول، وی را به خانه باز گرداند. ولی به جای آن خودش زندانی گردید.
تنها مادر با چهار کودکش توانست که به گونه پنهانی به پاکستان فرار کند و از آنجا به المـــان بیرون بیاید.
از آن هنگام خانواده ی تیموری در قریه «حپرتس آوسن» شهر دهرم اشتات، زندگی می کنند ولی از پدر خانواده هیچ نشانه و احوالی ندارند.
" کوشش ها تا این دم بی نتیجه مانده اند"
"طبعأ ما امیدوار هستیم که روزی با وی دوباره تماس برقرار خواهد شد." این حرف را این دوشیزه زمانی به زبان آورد که دیوار عقبی عکس های عروسی والدینش و عکس برادرانش هنگام بازی در خیابان کابل نشان میدهند نصب شده اند.
مادر این دوشیزه که درین همایش میان تماشاگران آرام نشسته بود و بیست تن دیگر تماشاگران به سکوت رفته بودند ولی به جرأت این دوشیزه که در عکس های دیواری دیده می شد، به حیرت مانده بودند.
این همایش که از سوی حزب اس پ دی آن شهرک تحت نام "افغانستان ـ اداره و فرهنگ" برگزار شده بود، در واقع بخش از برنامه ی هفته ی فرهنگ های گوناگون بود. هدف این همایش « برای یک دیگر آماده بودن و برداشتن مرزهای اجتماعی» بود. درین اواخر بحث مردمان با فرهنگ های گوناگون در سطح کشور المان به راه افتیده، سرگذشت خانواده تیموری که خویش را جز اجتماع ساخته اند، درین گستره مثال برازنده ی می تواند باشد.
برای خانم سیمر، نماینده دفتر مهاجرین واضح گردیده که خانواده تیموری به رسیدن به المان، خود را جزء اجتماع ساخته و از شمولیت در کودکستان، مکتب و زندگانی کاری جدیت نشان داده اند حتا در وطن شان نیز گذشته ی خوبی تحصیلی داشته و آن را در المان ادامه دادند.
شامگاه ی آن روز با صرف چای سیاه و نان پنیر دست پخت خانواده افغانی رونق خوب داشت.
این رسم در واقع یکی از نشانه هایست که از پیشین ها به این خانواده به ارث مانده است.
برگشت بیخی ناممکن جلوه میکند.
باوجود که غربی ها در چند سال اخیر با طالبها در جنگ اند ولی در افغانستان آرامش و استقرار صلح به دور به نظر می رسد. دوشیزه خاطره، می هراسد که به مجرد برگشت به افغانستان احتمالأ کشته خواهد شد.
از اینرو خانواده ی تیموری، در وطن نوین شان از هر امکان و فرصتی موجود استفاده بیشتر می کند.
فرزند بزرگسال خانواده به تحصیل عالی آغاز کرده، برادرش به صنف سیزدهم است و دوشیزه خاطره از آینده خویش تصویر همه جانبه در ذهنش آماده دارد.
من بعد از صنف سیزدهم، می خواهم در زمینه ی اقتصاد تحصیل نمایم.
|
|
Khatera im Asyl
Interkulturelle Woche – Neun Jahre nach der Flucht vor den Taliban sucht die Familie Taymuree ihre Chance in Deutschland, denn eine Rückkehr scheint unmöglich.
VON MEIKE MITTMYER
MÜNSTER. ,, 1992 ist mein Opa bei Kämpfen getötet worden. Ein Jahr später kam mein ältester Bruder bei einem Raketenangriff ums Leben." Khatera Taymuree (17) spricht ganz ruhig und sachlich und in akzentfreiem Deutsch, als erzählte sie historische Fakten. Dabei ist es ihre eigene, bewegende Geschichte aus ihrer Heimat Afghanistan, die die siebzehnjährige Gymnasiastin der Schule auf der Aue im Veranstaltungsraum der Seniorenwohnanlage präsentiert.
Familie Taymuree musste aus Kabul fliehen, weil die Taliban erfahren hatten, dass Mutter Mariam Mädchen heimlich im Schneider unterrichtete und ihnen nebenbei Lesen und Schreiben beibrachte - für das islamitische Regime untolerierbar. Das Haus der Familie wurde gestürmt, die Mutter in Haft genommen. Der Vater konnte sie gegen eine Kaution freikaufen, doch stattdessen wurde er festgehalten. Nur der Mutter und den vier Kindern gelang die Flucht versteckt in einem Minibus nach Pakistan und von dort aus nach Deutschland. Seitdem wohnen die Taymurees in Eppertshausen - und vom Vater fehlt bis heute jede Spur.
"Bisher waren alle Versuche erfolglos"
"Wir hoffen natürlich immer noch, dass wir eines Tages Kontakt mit ihm aufnehmen können", sagt die junge Referentin, während auf der Leinwand hinter ihr alte Bilder aus glücklichen Familien tagen aufflackern Hochzeitsbilder ihrer Eltern. Fotos von sich und ihren Brüdern als Kleinkinder in Kabuls Straßen. "Aber bisher sind alle Versuche erfolglos geblieben." Nicht nur ihre Mutter Mariam, die im Publikum sitzt, ist in diesem Augenblick tief bewegt. Die rund 20 Zuschauer sind ganz still geworden und betrachten betreten, aber zugleich zutiefst verwundert über den Mut dieses Mädchens die Bilder auf der Leinwand.
Mit "Afghanistan - Land und Kultur" war die Veranstaltung überschrieben, zu der Hülya Lehr vom SPD-Ortsverein Münster im Rahmen der Interkulturellen Woche eingeladen hatte. Ziel war es, das "Füreinander Einstehen zu betonen und sozialer Ausgrenzung eine Absage zu erteilen." In Zeiten scharfer Integrations-Debatten ist die Geschichte der Familie Tayrnuree dabei geradezu ein Paradebeispiel für gelungene gesellschaftliche Eingliederung.
Für Carmen Zimmer vom Integrationsbüro des Landkreises ist klar, warum: .Die Familie hat sich direkt nach ihrer Ankunft in Deutschland in die Gesellschaft eingebracht: in Kindergärten, Schulen und ins Arbeitsleben. Außerdem haben sie auch schon aus ihrer Heimat Bildung mitgebracht - die beste Voraussetzung, hier daran anzuknüpfen. "
Der Abend klingt mit Diskussionen bei afghanischen Schwarztee, selbst gemachtem .Nan" -Brot und "Panir" – Käse aus. Die kulinarische Tradition ist mit das einzige, was der Familie aus ihrer Heimat geblieben ist. Eine Rückkehr scheint ihr unmöglich. Obwohl der Westen seit Jahren gegen die Taliban kämpft und in Afghanistan vergleichsweise Freizügigkeit herrscht, fürchtet Khatera, sie werde bei ihrer Rückkehr" wahrscheinlich sofort verhaftet".
Dafür ergreifen die Tayrnure es in ihrer neuen Heimat Deutschland alle Chancen, die sich ihnen bieten. Der ältere Bruder hat gerade sein Studium begonnen, ein weiterer Bruder ist auf der gymnasialen Oberstufe, und auch Khatera hat eine klare Vorstellung von ihrer Zukunft:
"Ich mache Abitur und will da nach Wirtschaftswissenschaft studieren."
|
|
