باغـم درین بهار ز رنگینه ها تهیست

از رستن و جوانه ؤ سبزینه ها تهیست

پامال ، پیل های پهن پا منم کنون

از دامنی زمانه ، پسندیده ها تهیست

درمهره های مهروگلان پرپراست کنون

باغی خزان د یده ، زعطرینه ها تهیست

هرجاؤ هر کجا به نظر جز غبار نیست

سرماست،برف،سردی وکنگینه ها تهیست

دارد که عید می رسد،هرجا خموشی است

بازار ها ، ز نقل و و از خینه ها تهیست

آواز گرم مرد خزان د یده ای چه شد؟

می گفت، روز عید،دل از کینه ها تهیست

دستی سپید دختری بر تخته می نوشت

کوچیده هرکه،مد رسۀ و زینه ها تهیست

حتی که هند و ها ،همه رفتند ز شهر ما

هردکه ای ز رخت و پرندینه ها تهیست

گلگشت هاست، تشنه ؤ عشاق رفته اند

ازسبزه ها ؤسرخی گل، دیده ها تهیست

ازبد بدتر در عاقبت است پیش رو عیا ر

این گـونه تا ، جماعتی از پینه ها تهیست

سیزدهم مارچ ۱٩٩٩