زندگی نامه

بر اوراقِ زرد و پراگندهء روزها

سرسبزی سحرآمیز صداهایت را

                                    گم کرده است

مردی که از چشم های تو قهوه می نوشید

                                                و سپیده را

                                                            بر لبهایت می گذاشت

حالا

در پاییز ابری

                        عریانی درختان زرد احساس را

                                                            ـ به اکراه ـ

                                                               اعتماد کرده است

اکنون که زندگی

            با پاهای متورم    

                        و چشم های قرمز و گود

                                    ـ که به زخم های عمیقش مانند است ـ

                                                در کوچه های بی چراغ و بی فرجام

                                                                                                راه می رود

قم ۱۳۷٢