دلم ز درد تمنای نا رسیده بسوخت
تنم ز آتش بر پا و سر کشیده بسوخت
گلی د گرنگرفت رنگ و بو زغنچه ء من
در عالمی که به خون لاله ها طپیده بسوخت
فضای انس چه تنگ است در کرانه ء ما
پر پروانه همچو شعله نا پریده بسوخت
خیالی بود رسیدن به پای وصلت دوست
دلم چو شمع به پای خودش رسیده بسوخت
کو دوست؟ تا که روم از خودم به مقدم او
شکسته نای دلم این صدا شنیده بسوخت
به نام دوست زدند نعره مردمان در شب
به کام دوست نرفتند رهی سپیده بسوخت
سحر بداد خبر پرکشان ز آخر شب
مرا ستاره یکی خفته آرمیده بسوخت
مخواه « فروغ» رهایی ز درد تنهایی
جگر نسوختند به دل که خونچکیده بسوخت
مریم عظیمی « فروغ «
اوسلو ـ 08.07.2008