رفتم که در نهایت ِامشب صدا شوم
چون غنچه ِ گلو ِ سحرگاه وا شوم
خط ِ نصیب درنَوَرَم ، خط ِ سرنوشت
بیرون ز چرخ ِ دایره ِ غم رها شوم
قفل صدای ِ بشکنم از انفجار ِ درد
شرح ِ دل ِ و حرف و پیام شما شوم
گفتی شب ِ سکوت دم ِ مرگ میزند
گفتم چراغراه ِ حقیقت ترا شوم
روی لبان پرِ ترک و نا امید تان
اشکوفه ِ تر ِ همه امید ها شوم
من از اهالیی شِق ِ جغرافیای ِ عشق
آموختم همین که به درد ِ دوا شوم
دایم نگاه ِ آیینه ها دور از غبار
آمین گو که صبح ِ پر از روشنا شوم