|
.گیسو سیاه ِ خانه ی روًیا
تا بیکرانه ی سفر ِ یک خواب
همبازی ِ من است
عریان وبی دریغ
همچون زلال ِ برکه ی باور
سیراب می کند
عطشان ِ سالمند ِ
وجودم را.
تا چشم می گشایم
از این بازی
در تنگنای ِ این قفس ِ بی در
کفتار پیر ِ قصه ی تکرار
با خشم می رباید
ته مانده های سربی ِ
بودم را.
در این همیشه زمستان
با این کرختی ِ دستان
با این زبان ِ فلج ِ فرومانده
بر خاک کشت گاه چه امیدی
با اشک خویش
تازه بسازم
اندوه دانه های ِ سرودم را
آه ای کلام !
آی صدا
فریاد !
بر سینه ی سیاه ِ چو مرداب ام
چندین حباب ِ بغض
در ا نتظار نشتر ِ
توفانی ست
از گل در آورید
اندام ِ زخم زخم ِ کبودم را
چون جار ِ
انفجار
انبار آتشین ِ گلویم را
خالی کند،ازعقده های
کهنه ی خاموشی
شعری به وسعت ِ
یک خواب
رو بر رواق روشن بیداری
تسجیل کرد خواهد
پیمان ِ سرخ گون
خلودم را....
از بوطیقای خاک
|
